Η δρ. Βιργινία Δαπόντε-Ρεκτιφιέ

[Η δρ. Βιργινία απαντά]

Μια κοινωνική προσφορά του Red Notebook αποκλειστικά για τους αναγνώστες και τις αναγνώστριές του

Η δρ. Βιργινία Δαπόντε-Ρεκτιφιέ, καθηγήτρια Ερωτικής Λογοτεχνίας, Παραψυχολογίας και Ψυχανάλυσης στο Πανεπιστήμιο της Νέας Ελβετίας, απαντά στα γράμματά σας. Εξομολογηθείτε της χωρίς φόβο (αλλά με πάθος) τις ελπίδες και τις διαψεύσεις σας, συγκυριακούς φόβους και υπερδεκαετή απωθημένα, γράφοντάς της στη διεύθυνση rednotebook.gr@gmail.com, με την ένδειξη «Για τη δρα. Βιργινία». Στον αστερισμό του Χριστόφορου Κυρία Βιργινία, Ο Πέτρος μου είναι 32 – εγώ δεν έχει σημασία πόσο, ας πούμε κάπου εκεί. Γνωριστήκαμε πέρσι στην Τοπική του ΣΥΡΙΖΑ, στην ένατη ή τη δέκατη επανεκκίνηση του εγχειρήματος, αν θυμάμαι καλά. Μόνος αυτός, μόνη εγώ, δεν άργησε να γίνει ό, τι έγινε. Τον πρώτο καιρό ήμουν ενθουσιασμένη. Η ερωτική μας ζωή ήταν πολλά υποσχόμενη (και συνήθως τηρούσε τις υποσχέσεις της), αλλά και πιο γενικά, με τον Πέτρο ένιωθα να ανακαλύπτω τον κόσμο απ’ την αρχή: μέσα σε λίγες εβδομάδες αποκωδικοποιούσα την αρχιτεκτονική του ευρώ (αυτή η διανοουμενίστικη αργκό ήταν του Πέτρου μου), καταλάβαινα τη διαφορά του Λαπαβίτσα από το Λαπατσιώρα, έβλεπα Γκοντάρ (μεταξύ μας, δεν έχανα και τίποτα τόσα χρόνια…) και εξοικειωνόμουν με τα εσωκομματικά του Συνασπισμού (μετά απ’ αυτό, χίλιες φορές Γκοντάρ). Τους τελευταίους μήνες, ωστόσο, δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω τον άνθρωπό μου. Ήμουν με έναν άντρα που έστυβε την πέτρα, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ, και σήμερα είμαι με κάποιον σινεμά-και-σπιτάκι-μετά. Εντάξει, είπα στην αρχή, όλες οι σχέσεις περνάνε τα κάτω τους. Εντάξει, είπα και στη συνέχεια, ξυπνάει καθημερινά μετά το απόγευμα, αλλά είναι που ξενυχτάει διαβάζοντας μέχρι αργά. Εντάξει, ξαναείπα  κι αργότερα (σφίγγοντας τα δόντια αυτή τη φορά), να τον χαρτζιλικώνω κιόλας: αν δεν βοηθήσεις το σύντροφό σου τώρα στα δύσκολα, πότε θα τον βοηθήσεις; Μου λέτε όμως πώς ν’ αντέξω έναν άνθρωπο που ξυπνάει και κοιμάται πάνω στο λάπτοπ βλέποντας σε επανάληψη σίριαλ του Παπακαλιάτη, πίνοντας, καπνίζοντας και κοιτώντας τον τοίχο απλανώς; Προχτές τον βρήκα να κλαίει σα 15χρονο την ώρα που η Αστερόπη τραγουδούσε στον Τριαντάφυλλο «Don’t leave me this way», κι όταν του έβαλα τις φωνές, κατέβασε το κεφάλι και μου είπε πως καιρό τώρα νιώθει ότι δεν επικοινωνούμε. Νιώθω πως μόνο εσείς μπορείτε να με βοηθήσετε. Ανένταχτη κι απεγνωσμένη Η δρ. Βιργινία απαντά: Είναι προφανές, καλή μας φίλη: άλλο πράγμα η ανάλυση της παγκόσμιας κρίσης από τους αριστερούς, άλλο η αντιμετώπισή της. Η απόσυρση στον εαυτό αποτελεί σύνηθες φαινόμενο σε καιρούς σαν αυτούς, είναι όμως επώδυνο να βλέπετε τον άνθρωπό σας να γίνεται μουλιάπας μπροστά στα μάτια σας, ενοχοποιώντας σας κι από πάνω γι’ αυτό. Σας αξίζουν λοιπόν συγχαρητήρια για την αυταπάρνηση (αν όχι αυτοθυματοποίησή) σας. Είναι όμως ώρα να περάσετε στη δράση. Δοκιμάστε να επαναφέρετε στη σχέση κάτι από το άρωμα του πρώτου καιρού. Εξηγήστε στον δικό σας ότι η δημοσκοπική ανάκαμψη του ΣΥΡΙΖΑ θα αποδειχτεί και πάλι σαπουνόφουσκα αν οι τοπικές επιτροπές παραμείνουν ανενεργές ή εξαντληθούν σε τυπικές συνεδριάσεις, όπου ο κάθε πικραμένος θα λέει την παρόλα του και θα φεύγει, δίνοντας σε ανθρώπους σαν τον Πέτρο την ψευδαίσθηση ότι και καλά κάποιους καθοδηγούν. Θυμίστε του ότι στην πραγματική ζωή, σε αντίθεση με τα σίριαλ, οι άνθρωποι δεν ερωτεύονται την υποτιθέμενη ετεροθαλή αδελφή τους, πράγμα που δεν κάνει την πραγματική ζωή λιγότερο ενδιαφέρουσα. Αν τίποτα από τα παραπάνω δεν πιάσει, υπαινιχτείτε ότι είστε ετεροθαλής αδελφή του Πέτρου. Περιμένω σύντομα νέα σας! Μεταξύ μας ειλικρίνεια Αγαπητή κα. Δαπόντε, Έχω σχέση με μια κοπέλα εδώ και τρία χρόνια. Περνάμε καλά μαζί και τον τελευταίο χρόνο σχεδόν συζούμε. Όμως, ενώ είναι πολύ καλή μαζί μου, ενώ κάνουμε πράγματα μαζί κι ενώ και στις ιδιαίτερες στιγμές μας όλα πηγαίνουν μια χαρά, όταν αποχωριζόμαστε μου είναι αδύνατο να μη φλερτάρω με άλλες. Άλλοτε το πράγμα μένει στο φλερτ, άλλοτε δεν μένει. Άλλες φορές νιώθω ενοχές γι’ αυτό, άλλες πάλι όχι. Άλλες φορές δεν το σκέφτομαι καν, άλλοτε λέω στον εαυτό μου ότι κι αυτή μπορεί να κάνει το ίδιο πίσω απ’ την πλάτη μου. Εσείς, αλήθεια, τι πιστεύετε; Γιώργος, 26 Σεπτεμβρίων Η δρ. Βιργινία απαντά: Επιτρέψτε μου να σας παραπέμψω στο βιβλίο μου «Ας μη λέμε μαλακίες μεταξύ μας» (εκδόσεις Νέα Ειλικρίνεια). Στο τρίτο κεφάλαιο του βιβλίου, εισάγω την εννοιολογική διάκριση μεταξύ σχέσης και συνεργασίας. Νομίζω ότι εκεί θα βρείτε τις απαντήσεις που ψάχνετε. Αυτοϋπονόμευση Κυρία Ρεκτιφιέ, Γνωριστήκαμε με το Μανόλη το 2008 στο κάμπινγκ της Νεολαίας Συνασπισμού. Μου έδειξε από την πρώτη στιγμή το ενδιαφέρον του κι από τη δεύτερη στιγμή βρεθήκαμε σε κάποια αμμουδιά για να του δείξω κι εγώ το δικό μου ενδιαφέρον. Από εκείνο το βράδυ, οι μέρες μας έγιναν το συνώνυμο της ποίησης, οι νύχτες μας το άλλο όνομα της μαγείας και τα μερόνυχτά μας υπερκάλυψαν μέσα μου ό, τι είχα ζήσει με άλλους, σε άλλες αμμουδιές, μέχρι εκείνο το καλοκαίρι. Είχα κάθε λόγο να είμαι ευτυχισμένη, όμως δεν ήμουν. Οι σχέσεις φθείρονται και τελειώνουν, η ζωή περνά και χάνεται, οι άνθρωποι φεύγουν και ξεχνούν, το παρελθόν καραδοκεί και σημαδεύει το μέλλον, οι τιμές ανεβαίνουν και οι μισθοί εξανεμίζονται, η νύχτα εναλλάσσεται με νύχτα. Ζήτησα από το Μανόλη να χωρίσουμε. Τι άλλο μπορούσα να κάνω υπ’ αυτές τις συνθήκες; Πληγωμένο κυκλάμινο Η δρ. Βιργινία απαντά: Διατηρώ τις αμφιβολίες μου για το πόσο αναπόφευκτος υπήρξε ο χωρισμός σας με το Μανόλη. Θα στοιχημάτιζα, αντιθέτως, ότι δεν έχετε ξεπεράσει ακόμα τα καταθλιπτικά ακούσματα της εφηβείας σας, γεγονός που οδηγεί μοιραία σε αυτοεκπληρούμενες προφητείες, τύπου «Έγινε η απώλεια συνήθειά μας». Δώστε μια ευκαιρία στον εαυτό σας – και, γιατί όχι, μία ακόμα ευκαιρία και στο Μανόλη. *** @ Ποίηση της ήττας: Μου γράφετε ανήσυχη πως, μετά την τραγωδία του χωρισμού σας, ο πρώην σας θα λέει στην καινούρια τα ίδια γλυκόλογα, θα της αφιερώνει τα ίδια τραγούδια, θα την αγγίζει με τον ίδιο τρόπο που άγγιζε κι εσάς. Υπάρχει πράγματι αυτό το ενδεχόμενο.  Τα καλά νέα για σας είναι πως ό,τι επαναλαμβάνεται μετά την τραγωδία είθισται να καταλήγει σε φάρσα. @ Φευγαλέα εμμονή: Αντιπαρέρχομαι τις λεπτομερείς περιγραφές των «εκστατικών» ζου-ζου-ζου με την καλή σας και μένω στο τελικό σας συμπέρασμα. Ενόσω κράτησε η σχέση σας, μου λέτε, νιώθατε πως η γυναίκα της ζωή σας έφευγε προς όλες τις κατευθύνσεις (για να μείνω στην ποιητική διατύπωσή σας: «προς τα πίσω, σ’ ένα παρελθόν γεμάτο μνήμες, προς τα πάνω, σ’ ένα παρόν απάνθρωπα απαιτητικό, προς τα μπρος, σ’ ένα μέλλον γεμάτο προκλήσεις – όχι αποκλειστικά διανοητικές»). Έπειτα απ’ όλα αυτά,  ειλικρινά δεν ξέρω τι να σας πω. Έχετε τη συμπάθειά μου. @ Έλσα, 19: Διάβασα προσεκτικά το γράμμα σας. Τον τελευταίο μήνα, μου γράφετε, είστε παράλληλα με έναν μεγαλύτερό σας (σας κάνει να νιώθετε ασφάλεια), με έναν συνομήλικο (είναι η πρώτη φορά που σας συμβαίνει αυτό) και μ’ έναν μικρότερο (σας ανάβει αυτή η ασάφεια μεταξύ «μητέρας» και ερωμένης). Την ίδια στιγμή, ισχυρίζεστε ότι «όλοι οι άντρες είναι ανασφαλείς και μαλάκες», επικαλούμενη παράπονα και των τριών ότι «τελευταία» (sic) σας νιώθουν απούσα. Έχετε σκεφτεί μήπως κάνετε κάτι λάθος; @ Αντρέας, 26: Είναι η μανία, είστε η κατάθλιψη. Αν το βρίσκετε λειτουργικό, συνεχίστε.