H ΜΑΥΡΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η Ελλάδα, η πανούκλα και το βαρέλι που δεν έχει πάτο

Αντί να παρακολουθούμε ευλαβικά τη μαζική παραγωγή ρατσιστικών στερετοτύπων εκτός και εντός Ελλάδας, από επαγγελματίες ή ερασιτέχνες ιδεολόγους, ίσως να πρέπει να πάρουμε στα χέρια μας την πληροφορία για ό,τι διαδραματίζεται στη χώρα μας, απευθυνόμενοι στα αντίστοιχα ευρωπαϊκα (και όχι μόνο) δίκτυα

Της Έλσας Παπαγεωργίου Μόνιμη κάτοικος εξωτερικού εδώ και μια δεκαετία, ζω, όπως πολλές και πολλοί άλλοι, την ταινία τρόμου στην οποία πρωταγωνιστεί η χώρα μας. Δεν θέλω να επεκταθώ στο στήσιμο του σεναρίου σοκ και δέους που μας έκανε από «μάγκες» μαγκάλια, στα οποία ο απωθημένος ρατσισμός των ευρωπαίων εταίρων μας καίει τώρα περήφανα τα περιττώματά του. Μόνο να εκφράσω κάποιες σκέψεις σχετικά με τη σχεδόν μεταφυσική εμπειρία του να ξαναζούμε σεκάνς από το πώς έβλεπε η Ιερή Συμμαχία του Μέτερνιχ κάτι κλέφτες μουστακαλήδες με φουστάνια. Είναι αξιοσημείωτο πως, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, γίναμε από σεβάσμιοι συνομιλητές κι εταίροι στο όμορφο όνειρο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, οι τεμπέληδες που ζούνε με τα λεφτά των άλλων, η πανούκλα της Ευρώπης, το βαρέλι που δεν έχει πάτο. Εν ριπή οφθαλμού, όλα τα σωβινιστικά αντανακλαστικά που νομίζαμε πως η γηραιά ήπειρος είχε θάψει με τους τελευταίους νεκρούς του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και των οποίων το μνημόσυνο έκαναν ο Φ. Μιτεράν και ο Χ. Κολ, δια της περίφημης χειραψίας τους μπροστά στα μνήματα των πεσόντων του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, επέστρεψαν με μια ευκολία χαρακτηριστική αλλά και ύποπτη, δείχνοντας ότι δεν είχαν ποτέ υποχωρήσει, αλλά είχαν βρει άλλους αποδέκτες: τους ξένους. Είναι γνωστό πως η διαστροφή δεν γνωρίζει όρια – πήραμε αυτό το μάθημα από τους κυβερνήτες μας. Όταν λοιπόν οι φήμες για τη χρεοκοπία της χώρας πυκνώνουν, δύο με τρεις φορές την εβδομάδα, φροντίζω να αφιερώνω τουλάχιστον από μία ώρα στην ανάγνωση σχολίων σε άρθρα της ηλεκρονικής έκδοσης του γαλλικού τύπου για την κατάσταση στην Ελλάδα. Φροντίζω δε να επιμένω στα άρθρα με τα περισσότερα σχόλια –άλλοτε 150, άλλοτε 180– και να χορταίνω έτσι βρίσιμο, ρατσισμό και κόμπλεξ. Και τότε αρχίζουν τα τσάμικα. Την πρωτιά σε τέτοιου είδους σχόλια έχουν οι σοβαρότατες Figaro και Le Point. Σε μια πανδαισία επικρίσεων, η συντριπτική πλειοψηφία των αναγνωστών, και ενίοτε και αναγνωστριών, δηλώνουν απερίφραστα, όχι μόνο ότι θέλουν να μας πετάξουν έξω από την Ευρώπη, αλλά και με την ευκαιρία, ότι δεν θα τους χάλαγε κανένα σπιτάκι, κανένα λιμάνι και γιατί όχι και κανένα νησάκι για τις διακοπές, σε αντάλλαγμα γι΄ αυτά που οι τεμπέληδες, διεφθαρμένοι και φοροφυγάδες έλληνες χρωστάνε στους ευρωπαίους φορολογούμενους. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι στη Γαλλία, με το κόστος των εισιτηρίων των τρένων σε περίοδο διακοπών, από Παρίσι, με το βασικό μισθό, δύσκολα σε βγάζει ο δρόμος ακόμα και μέχρι την Ορλεάνη. Δεν θέλω να πω ότι αυτές οι απόψεις χαρακτηρίζουν το σύνολο της γαλλικής κοινωνίας. Μόνο μια πλειοψηφία δεξιά και ακροδεξιά, που το παραδέχεται ή συνεχίζει ακόμα να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της. Μια πλειοψηφία αποτελούμενη από μισθωτούς ή και ανέργους που έχουν βαρεθεί τη ζωή τους και που, σε κάθε περίπτωση, ψάχνει τους φταίχτες για την κατάστασή της στους άνεργους, τους μετανάστες και τελευταία ...στους έλληνες. Γι΄ αυτή την πλειοψηφία, η διάκριση μεταξύ κυβερνώντων και κυβερνώμενων δεν υπάρχει. Ο έλληνας, όπως και οι υπόλοιπες υπο-κατηγορίες, δεν έχουν πρόσωπο, φύλο, ιστορία. Είναι κάτι που επιπλέει, σαν τα περιτώματτα που προαναφέραμε, και με τα οποία πρέπει επιτέλους να τελειώνουμε. Γι΄ αυτή την πλειοψηφία ούτε κοινωνικές τάξεις υπάρχουν – ίσως θυμάστε κάποιοι τους καπιταλιστές και τους προλετάριους. Μόνο μια συμμορία κάπου εκεί στο νότο της Ευρώπης, που ζει πάνω από τις δυνατότητές της, πίνοντας ούζο όλη μέρα στην υγειά των κορόιδων. Μήπως σαν θυμίζει κάτι; Εμένα πάντως μου θύμισε τα στερεότυπα με τα οποία έπηξε ο εγκέφαλος του νεοέλληνα και νόμισε ξαφνικά ότι έγινε μάγκας, μπήκε στο λόμπυ των ισχυρών και μπορούσε έτσι να περιφρονεί, με την ίδια ζέση που σήμερα τον περιφρονούν, τους μετανάστες, τους ανέργους, ακόμα και τους δημόσιους υπαλλήλους –πολλές φορές όντας κι ο ίδιος κι έχοντας βέβαια μπει με μέσο–, αλλά και κάτι αριστερούς και αντεξουσιαστές που ως μίζεροι δεν μπορούσαν να ζήσουν την αποθέωση του ευρωπαϊκού μεγαλείου και της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών. Θυμάστε αλήθεια πόσοι αιώνες ελληνικής ιστορίας πέρασαν σε δύο ώρες μπροστά από τις οθόνες μας; Ακόμα αναρωτιέμαι αν υπήρχε τελικά κάποια σχέση ανάμεσα στα χιλιάδες χρόνια και τα χιλιάδες ευρώ που κόστισε στο ελληνικό δημόσιο η υπέροχη εκείνη καλοκαιρινή νύχτα. Σήμερα, χάρη στους πάνσοφους κυβερνήτες μας (μεγάλη η χάρη τους κι ακόμα πιο μεγάλοι οι τραπεζικοί τους λογαριασμοί στο εξωτερικό), που θέλησαν να βγάλουν τον δυστυχή λαό, όπως μας αποκαλεί ο Ζ.Λ. Μελανσόν του Κόμματος της Αριστεράς, από την καταναλωτική αλλοτρίωση στην οποία είχε υποπέσει, γίναμε εμείς η πολυπόθητη υπο-κατηγορία που κάθε έντιμος πολίτης χρειάζεται για να φτύνει πάνω της. Έξω. Γιατί μέσα οι έλληνες φροντίζουν να διατηρούν τις υπο-κατηγορίες πάνω στις οποίες φτύνουν οι ίδιοι όταν δεν βρίσκονται τίποτε παληκαράδες να ανοίξουν κανά κεφάλι αλλοεθνούς κι αλλόθρησκου, να βγάλουν κανένα κουμπούρι ή μαχαίρι, να τρομοκρατήσουν γυναίκες και παιδιά, σε μια έξαρση ελληνικής λεβεντιάς και εθνικής περηφάνειας. Εδώ αρχίζουν τα καλαματιανά. Εν τούτοις, και σε αντίθεση με αυτό που μπορεί να φαίνεται, στόχος μου δεν είναι μόνο να εκφράσω την απέχθειά μου απέναντι σε μια πάγια όσο και «υπερεθνική» αντίληψη, που ψάχνει πάντα τον φταίχτη στον άλλο, σε αυτόν που θεωρεί κατώτερο - και ποτέ στον εαυτό της, ούτε βέβαια και στο κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις, την εκκλησία, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και στο υποπολιτιστικό κατεστημένο του μπότοξ, της πλαστικής χειρουργικής και της υψηλής ραπτικής. Λέω λοιπόν, μήπως, αντί να παρακολουθούμε ευλαβικά αυτή την μαζική παραγωγή ρατσιστικών στερετοτύπων εκτός και εντός Ελλάδας, από επαγγελματίες ή ερασιτέχνες ιδεολόγους, να πρέπει να πάρουμε στα χέρια μας την πληροφορία για ό,τι διαδραματίζεται στη χώρα μας, απευθυνόμενοι στα αντίστοιχα ευρωπαϊκα (και όχι μόνο) δίκτυα. Σωματεία εργαζομένων στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα που αναλαμβάνουν να ενημερώσουν τους συναδέλφους τους στο εξωτερικό για την κατάσταση που επικρατεί στους χώρους δουλειάς και στις ζωές των πολιτών. Ανθρωποι του πνεύματος, των τεχνών και των επιστημών, συνελεύσεις κατοίκων και κινήματα πόλης, οικολογικές κινήσεις, φεμινιστικές οργανώσεις, δημοσιογράφοι, πρωτοβουλίες ανέργων και επισφαλών, ψυχίατροι, ψυχαναλυτές και ψυχοθεραπευτές, συλλογικότητες ατόμων με αναπηρία, μη κυβερνητικές οργανώσεις με πραγματικό έργο, κ.ο.κ. Για να πουν τι; Οχι τόσο ότι οι έλληνες και οι ελληνίδες δεν ζουν σε υπερπολυτελείς κατοικίες με υπερπολυτελή αυτοκίνητα, γιατί αυτό πρέπει να είσαι ηλίθιος για να το πιστεύεις. Μπορεί η ηλιθιότητα να μην έλειψε ποτέ από αυτόν τον κόσμο, ούτε και αυτοί που πράγματι τα πίνουν στην υγειά των κορόιδων που (αν έχουν τύχη) θα δουλέψουν για 500 ολόκληρα ευρώ το μήνα. Όμως αυτά είναι πάνω-κάτω γνωστά. Αυτό που λέγεται λιγότερο είναι ότι στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή εξελίσσεται ένα πείραμα κοινωνικής καταστροφής. Ακόμα λιγότερο αναφέρονται οι συγκεκριμένοι τρόποι με τους οποίους αυτό συμβαίνει, αλλά και οι συνέπειες στις ζωές των ανθρώπων. Πριν καταλήξουμε, λοιπόν, στη θέση για την παραμονή μας στο ευρώ (κι αφού, όπως φαίνεται, θα είμαστε οι τελευταίοι που θα αποφασίσουν γι΄ αυτό), είναι πρωτίστως αναγκαίο να πούμε με όλους τους τρόπους τι συμβαίνει στην Ελλάδα. Να σπάσουμε την απομόνωση στην οποία μας έχουν καταδικάσει, καθώς στον καθένα επιτρέπεται να λέει ό,τι θέλει εκτός από αυτούς που ζουν τη λαίλαπα στο πετσί τους. Κι ίσως έτσι, η ανομία και η αδικία γίνουν πιο εμφανείς, όχι μόνο έξω, αλλά και μέσα. Ίσως έτσι να δώσουμε ένα τέλος στο φαύλο κύκλο του εκβιασμού και της τρομοκρατίας.