Ο Όλιβερ Τουίστ ζητάει κι άλλη σούπα

 

Λιγότερο κράτος, αλλά και λιγότερες (και πιο κακοπληρωμένες) θέσεις εργασίας φαίνεται ότι είναι η συνταγή για τη σωτηρία της Ελλάδας. Όπως είπε ο πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη, ο στόχος του σήμερα είναι «να μην υπάρχει οικογένεια χωρίς τουλάχιστον έναν εργαζόμενο, να μην υπάρχει οικογένεια χωρίς εισόδημα».

της Μαριάννας Τζιαντζή

Ας συμβιβαστούμε, λοιπόν, με την ιδέα ότι ο δεύτερος εργαζόμενος στο ίδιο σπίτι είναι πολυτέλεια και ότι η οικογένεια πρέπει να μοιράζεται τη μιζέρια και τη στέρηση. Από το «μαζί θα προχωρήσουμε», στο «μαζί θα υποφέρουμε». Και όποια οικογένεια γυρεύει δεύτερο μισθό, θυμίζει τον Όλιβερ Τουίστ στο άσυλο που τόλμησε να ζητήσει και άλλη σούπα και τιμωρήθηκε για την αυθάδειά του!

Στο φιλανθρωπικό αυτό ίδρυμα του 19ου αιώνα, τα ορφανά και άπορα παιδιά ζούσαν το μαρτύριο της αργής λιμοκτονίας, καθώς το διαιτολόγιό τους, σύμφωνα με τον Ντίκενς, περιλάβαινε ένα πιάτο αραιή σούπα τρεις φορές την ημέρα, ένα κρεμμύδι δύο φορές την εβδομάδα και μισό φραντζολάκι κάθε Κυριακή. Ένα μεγαλόσωμο αγόρι, που το μάτι του γυάλιζε από την πείνα, απείλησε τους συντρόφους του ότι αν δεν του έδιναν άλλο ένα πιάτο σούπα, θα έτρωγε το μικροκαμωμένο παιδί που κοιμόταν πλάι του. Έτσι, τα άπορα και ορφανά παιδιά έριξαν κλήρο και τελικά, έλαχε στον Όλιβερ Τουίστ να πει στο μάγειρα:

«Σας παρακαλώ, κύριε, θέλω λίγο ακόμα».

Όπως ο Όλιβερ είχε το θράσος να ζητήσει κι άλλη σούπα, έτσι και κάποιοι Έλληνες έχουν το θράσος να ζητούν εργασία για όλους! Μα σε ποιον αιώνα, σε ποια χώρα ζούμε;

«Αυτό το παιδί θα καταλήξει στην κρεμάλα», δήλωσε ο κ. Παπανδρέου – συγγνώμη, ο κύριος Λίμπκινς, μέλος του συμβουλίου του πτωχοκομείου προτού στείλει τον Όλιβερ στην απομόνωση.

Μια δουλειά για το παιδί μου, μια δουλειά για τον αδελφό μου, μια δουλειά για τη μάνα μου ή τον άνεργο πατέρα: Όλα αυτά τα μαξιμαλιστικά αιτήματα θα αντιμετωπιστούν από την κυβέρνηση με την ίδια αναλγησία που έδειχναν οι διεφθαρμένοι φιλάνθρωποι στη βικτοριανή Αγγλία... Μόνο που η τέχνη και η ιστορία δεν θα δικαιώσουν τα λιπαρά όρνια, αλλά τους σύγχρονους Όλιβερ που ζητούν δεύτερο πιάτο σούπα και εργασία για όλους.