ΤΕΧΝΗΣ ΑΝΕΜΟΣ -@rtwind

Μαχαίρι σε ό,τι μελαψό περνάει και ό,τι ξανθό παραφέρεται

Ο τρόπος όμως που μια ολόκληρη κοινωνία αντιδράει ενοχοποιώντας τα θύματα και κρατώντας τη συνείδησή της ήσυχη είναι πάρα πολύ σοβαρό ζήτημα για να περνάει τόσο απαρατήρητο. Ούτε η κρίση ούτε το Μνημόνιο μπορούν να δικαιολογούν μια παγιωμένη αντίληψη ότι πάντα φταίνε οι άλλοι, οι ξένοι, που όμως τους χρειαζόμαστε και τους ανεχόμαστε για να τα... κονομάμε

Της Άντας Ψαρρά Ο τρόπος που τα ΜΜΕ διαχειρίστηκαν την άγρια δολοφονία ενός και τις εξίσου άγριες απόπειρες δολοφονίας των υπόλοιπων νεαρών τουριστών στη Ζάκυνθο άγγιξε τα όρια της απόλυτης συνενοχής. Από τις Αρχές του νησιού που από την πρώτη στιγμή μαζί με την καταδίκη της πράξης άρχιζαν τα «αλλά» μέχρι και τις πρώτες μεταδόσεις της είδησης όλοι αγωνιούσαν για την εξέλιξη της τουριστικής κίνησης. Για άλλη μια φορά η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας έπεσε στο κεφάλι ανυποψίαστων παιδιών που προσπαθούν να διασκεδάσουν ανάμεσα στα φτηνά ποτά-μπόμπες που τα ποτίζουν και στις άλλες «τουριστικές» υπηρεσίες που τους προσφέρουν. Τα περιστατικά πυκνώνουν τα τελευταία χρόνια: θυμόμαστε όλοι τη δολοφονία του νεαρού Αυστραλού στη Μύκονο, διάφορους άλλους τραυματισμούς, αλλά και απόπειρες βιασμών που πάντα είναι απόπειρες και πάντα φταίει το θύμα. Ακόμα και τα δυστυχήματα όπως το πρόσφατο της Σαντορίνης αλλά και παλιότερα, οι θάνατοι στα ξενοδοχεία γνωστής ναυτιλιακής εταιρείας μάς ανησυχούν πρωτίστως για την επίπτωση στον τουρισμό μας. Το γεγονός ότι ένας ταξιτζής ενοχλήθηκε από μια παρέα παιδιών και έβγαλε το χασαπομάχαιρο είναι το ένα σκέλος του ζητήματος, με το οποίο θα ασχοληθεί -ελπίζουμε- η τυφλή δικαιοσύνη. Ο τρόπος όμως που μια ολόκληρη κοινωνία αντιδράει ενοχοποιώντας τα θύματα και κρατώντας τη συνείδησή της ήσυχη είναι πάρα πολύ σοβαρό ζήτημα για να περνάει τόσο απαρατήρητο. Ούτε η κρίση ούτε το Μνημόνιο μπορούν να δικαιολογούν μια παγιωμένη αντίληψη ότι πάντα φταίνε οι άλλοι, οι ξένοι, που όμως τους χρειαζόμαστε και τους ανεχόμαστε για να τα... κονομάμε. Κάποιοι φιλόξενοι πατριώτες της κάθε Ζακύνθου που χτίζουν αυθαίρετα μπαρ και καταλύματα πάνω στις παραλίες, ακόμα και πάνω στις χελώνες, που σερβίρουν μισές μερίδες ντοματοσαλάτας και ποτά-«μπόμπες» είναι οι ίδιοι που προσλαμβάνουν ανασφάλιστους μετανάστες με μισά μεροκάματα, είναι οι ίδιοι που καταγγέλλουν την έλλειψη αστυνόμευσης, είναι οι ίδιοι που σηκώνουν τις ελληνικές σημαίες όταν το κράτος πάει να κρατήσει στοιχειώδεις κανόνες νομιμότητας σε μια περιοχή και τέλος είναι οι ίδιοι που διεκδικούν ένα κοινωνικό κράτος. Είναι αστείο να φαντάζεται κανείς ότι μετά μια τόσο φριχτή δολοφονία θα έβγαινε ο Ελληνας στους δρόμους για να την καταδικάσει, όπως βγήκε και καταδίκασε τη δολοφονία του συμπατριώτη μας για μια κάμερα. Αλλά από εκεί μέχρι του σημείου να αρχίζουν την επομένη όλα σχεδόν τα ΜΜΕ το τροπάρι για τους μεθυσμένους τουρίστες που μας απειλούν και τον τουρισμό μας που δεν πρέπει να «διασυρθεί», το πράγμα αγγίζει τα όρια μιας παρακρατικής και ρατσιστικής νοοτροπίας που αν δεν επισημανθεί ξανά και αναλυτικά θα μας οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στο επόμενο μαχαιρωμένο θύμα. Οσο για τα πολλά μαχαίρια που κυκλοφορούν τελευταία και ατιμώρητα στη χώρα μας και με μεγάλη ευκολία βγαίνουν και μαχαιρώνουν ό,τι μελαψό περνάει αλλά και ό,τι ξανθό «παραφέρεται», κάποιοι θα πρέπει να θορυβηθούν και να φωνάξουν, ακόμα κι αν αυτό έχει επιπτώσεις στη βαριά βιομηχανία ή στην... ελαφριά μας συνείδηση.