Καλόπαιδα (Το πρώτο «α» με «ωμέγα»)

Του Νίκου Μπογιόπουλου – “Unfollow”

Πρώτον, σύμφωνα με το ΦΕΚ (αριθμός 35) της 30ης Ιανουαρίου 2013, το οποίο υπογράφει ο κ. Στουρνάρας, τα πρωτοκλασάτα στελέχη του ΤΑΥΠΕΔ, του ταμείου που ξεπουλάει τη χώρα δηλαδή, αμείβονται με τα εξής ποσά:
Πρόεδρος Γενικού Συμβουλίου: εκατό χιλιάδες (100.000) ευρώ. Διευθύνουσα σύμβουλος Εκτελεστικής Επιτροπής: Διακόσιες δεκαπέντε χιλιάδες (215.000) ευρώ.
 
Αναπληρωτής Διευθύνον Σύμβουλος Εκτελεστικής Επιτροπής: εκατόν ογδόντα πέντε χιλιάδες (185.000) ευρώ.
Μέλος Εκτελεστικής Επιτροπής εκατόν εξήντα πέντε χιλιάδες ευρώ (165.000).
Επίσης: Στα 6,9 εκατ ευρώ ανήλθαν οι αμοιβές-έξοδα των συμβούλων του Ταμείου Αξιοποίησης της Ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου την περίοδο 2011 έως και τον Μάρτιο του 2012, σύμφωνα με αυτά που κατέθεσε στην βουλή ο υφυπουργός κ. Σταϊκούρας.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που διαβιβάστηκαν στην βουλή, την ίδια περίοδο το ΤΑΥΠΕΔ απασχόλησε 20 άτομα, με το σύνολο των αμοιβών τους να ανέρχεται σε 285.000 ευρώ, ενώ οι δαπάνες για τα ταξίδια στελεχών του ταμείου ανήλθαν για την ίδια περίοδο σε 79.000 ευρώ. Επιπρόσθετα, το σύνολο των αμοιβών που καταβλήθηκαν σε χρηματοοικονομικούς, νομικούς και τεχνικούς συμβούλους για την παροχή υπηρεσιών ανά έργο αποκρατικοποίησης, μετά από απόφαση της διυπουργικής επιτροπής Αναδιαθρώσεων και Αποκρατικοποιήσεων, τη διετία Ιούνιος 2010 – Ιούνιος 2012, ανέρχεται στο ποσό των 5.548.935,08.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι το να βγάζεις στο σφυρί ακόμα και τον τοίχο της Καισαριανής, είναι μια «δουλειά» που –κατά το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα- αξίζει να πληρώνεται καλά …

Δεύτερον, πέρυσι δόθηκαν στην δημοσιότητα από το Υπουργείο Εσωτερικών και τον πρώην υπουργό κ. Μανιτάκη τα στοιχεία για τις μικτές μηνιαίες αποδοχές των γενικών γραμματέων των υπουργείων και των αποκεντρωμένων διοικήσεων. Σύμφωνα μ αυτά, ο βασικός μισθός του γραμματέα ενός υπουργείου ανέρχεται σε 3.700 ευρώ και το επίδομα θέσης ευθύνης σε 1000 ευρώ, ενώ τα έξοδα παράστασης σε 300 ευρώ. Σύνολο δηλαδή, 5000 μηνιαίος. Για τους γενικούς γραμματείς υπουργείων και τις μηνιαίες μικτές αποδοχές τους, ο βασικός μισθός είναι 3.200 ευρώ, κόμμα το επίδομα θέσης ευθύνης 950, τα έξοδα παράστασης 100 ευρώ.

Σύνολο δηλαδή, 4250 μηνιαίος.

Τα χρήματα αυτά θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι «λίγα» αν τα συγκρίνει με τις απολαβές βιομηχάνων, τραπεζιτών, εφοπλιστών κ.α.

Σωστά. Σημειώνουμε ωστόσο, τις παραπάνω απολαβές, για να καταδειχθεί με έναν ακόμα τρόπο πόσο αποσπασμένη από την πραγματική κοινωνία και από τους πραγματικούς ανθρώπους αυτής της χώρας είναι όλοι εκείνοι οι πολιτικοί ταγοί που με τις πολιτικές τους φροντίζουν για τα συμφέροντα βιομηχάνων, εφοπλιστών, τραπεζιτών κ.α.
Αυτοί, δηλαδή, που, ενώ έχουν εξασφαλίσει για τον εαυτό τους βασικό μισθό της τάξης των 5000 ευρώ μηνιαίος, υποστηρίζουν ότι ο βασικός μισθός των 500 ευρώ για τον εργάτη είναι «υψηλός», όπως είχε δηλώσει ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Εργασίας κ. Μέργος.

Αλλά αν τα 500 ευρώ τον μήνα που παίρνει ένας εργάτης είναι «πολλά» (όπως λένε αυτοί που παίρνουν τα 5.000 το μήνα…), τότε γιατί οι κύριοι αυτοί δεν μπαίνουν στον κόπο να ζήσουν οι ίδιοι με τα 500 ευρώ του εργάτη;

Τρίτον, εδώ και τρία χρόνια τα «καλόπαιδα» της ιδιωτικής τηλεόρασης «ενημερώνουν» το λαό για το πόσο «αναγκαία» είναι τα Μνημόνια. Κατηγορούν επίσης τον λαό ότι επειδή ήταν «αμέριμνος» και «βολεμένος στην φούσκα της ευημερίας», αυτός φταίει (ο λαός, δηλαδή!) για την κρίση.
Αλλά αυτά τα «κουράδια» (συγνώμη, τα «καλόπαιδα» εννοούσαμε) που συνεχίζουν να επιπλέουν στη «φούσκα» της ιδιωτικής τηλεόρασης, που ισχυρίζονται ότι για την κρίση φταίει η προ κρίσης «ευημερία», τότε δηλαδή που μιλούσαμε για την «γενιά των 700 ευρώ», είναι οι ίδιοι που πριν αλλά και μετά την κρίση καθάριζαν από εκατό πενήντα (Οι β’ διαλογής εξ αυτών) έως και 300 χιλιάρικα τον χρόνο (οι «πρωτοκλασάτοι» τους).

Τουτέστιν ένας εργαζόμενος, που κατ’ αυτούς «πρέπει» να ζει με βασικό τα 500 μικτά τον μήνα, για να πάρει τα λεφτά που παίρνει τα τάδε δευτεροκλασάτο «καλόπαιδο» σε ένα μήνα, θέλει … 20 μήνες. Για να πάρει τα λεφτά που παίρνει το «καλόπαιδο» σε ένα χρόνο, θέλει … 18 χρόνια. Και, για να πάρει τα λεφτά που έχει πάρει το «καλόπαιδο» αυτά τα τρία χρόνια της λεηλασίας, πρέπει να δουλεύει και μετά θάνατον.

πηγη:http://e-oikodomos.blogspot.gr/2013/07/blog-post_7254.html

Γιατί η Νορβηγία δεν είναι εργοστάσιο παραγωγής “χρέους”;

 

από ΒlackΜediterraneanPirate

http://wp.me/pPn6Y-gMg


Από το “press-gr”  & τη sibilla
Γράφει ο Νίκος Κλειτσίκας
http://www.nikosklitsikas.gr/

Η Ελλάδα, όπως και σχεδόν όλες οι χώρες της Νότιας Ευρώπης κι όχι μόνον, είναι ένα  εργοστάσιο παραγωγής χρέους, σε πλήρη αντίθεση με την Νορβηγία.

Γιατί συμβαίνει αυτό;

.

1. Η Νορβηγία δεν αποδέχτηκε να συμμετέχει στη λεγόμενη Νομισματική Ένωση. Έχει εθνικό νόμισμα την “krone ” (νορβηγική κορόνα) και εκτυπώνεται από την ΚΡΑΤΙΚΗ (χωρίς καμία ιδιωτική συμμετοχή) Κεντρική Τράπεζα της Νορβηγίας…

.

2. Η Νορβηγία δεν έχει ιδιωτικοποιήσει καμία κρατική Τράπεζα της χώρας (DnB NOR)…

.

3. Δεν έχει ιδιωτικοποιήσει ΚΑΜΙΑ από τις εταιρίες του ενεργειακού τομέα (Statoil, κρατική πετρελαιοειδών), (Statkraft, κρατική υδροηλεκτρική), (Norsk Hydro, αλουμινίου) και την κρατική εταιρία τηλεπικοινωνιών Telenor. Φυσικά κανείς δεν τολμάει καν ν’ αναφερθεί σε ιδιωτικοποίηση των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς…

.

4. Το 30% των εισηγμένων εταιριών στο Χρηματιστήριο του Όσλο είναι ΚΡΑΤΙΚΕΣ…

.

5. Τα Κρατικά Ομόλογα  αποδίδουν καθαρό κι εγγυημένο επιτόκιο 6,75% στους αποταμιευτές…

.

6. Αν και είναι η χώρα με την μεγαλύτερη παραγωγή πετρελαίου στην Ευρώπη, δεν συμμετέχει στον ΟΠΕΚ…

.

7. Η Δημόσια Παιδεία αποτελεί επένδυση. Οι δημόσιες δαπάνες για την Παιδεία φθάνουν το 6,6%, όταν ο μέσος όρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι 4,9%. 15.000 Νορβηγοί φοιτητές χρηματοδοτούνται από Κρατικό Ταμείο Σπουδών για σπουδές στο εξωτερικό και 7.000 φοιτητές για μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό. Και όλα αυτά χωρίς να περιλαμβάνονται οι δημόσιες επενδύσεις για την Έρευνα, την Ανάπτυξη των σπουδών και παρεμφερείς δραστηριότητες…

.

8. Tο Εθνικό Σύστημα ΔΩΡΕΑΝ Δημόσιας Υγείας με το δίκτυο Νοσοκομείων και Κοινωνικές Υπηρεσίες αποτελεί κι αυτό επένδυση. Οι δημόσιες επενδύσεις στην Υγεία (νέα νοσοκομεία, προσλήψεις γιατρών, νοσηλευτών) κατατάσσουν τη Νορβηγία στην πρώτη θέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης…

.

9. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι το 29,3% του πληθυσμού! (ο πληθυσμός της Νορβηγίας είναι περίπου 6 εκατομμύρια κάτοικοι) και οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων ξεκινούν από 3.000 και φθάνουν τις 5.000 ευρώ.

.

Όπως είναι κατανοητό και πασιφανές, στη Νορβηγία κανένα πολιτικό κόμμα, κίνημα, φορέας δεν ονειρεύεται, δεν κάνει καμία αναφορά, σε ζητήματα όπως του να ιδιωτικοποιηθούν οι κρατικές ή δημοτικές εταιρίες ύδρευσης, η συλλογή και επεξεργασία των απορριμμάτων (πρόκειται για καθαρά ΚΡΑΤΙΚΕΣ επιχειρήσεις).

.

Σε αντίθεση, στην Ελλάδα και τις χώρες που είναι “φορτωμένες” με το περιβόητο “δημόσιο χρέος”, το ακαθάριστο εθνικό προϊόν της Νορβηγίας είχε μια αύξηση της τάξης του 16,5%, σε αντίθεση με τις χώρες που ιδιωτικοποιούν τα πάντα.

Εμείς με τις ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας, που οικοδομήθηκε με τον ιδρώτα των παππούδων, των γονιών μας, όλων των Ελλήνων πολιτών, με «συγχωνεύσεις» Σχολείων, κλείσιμο Νοσοκομείων και Κέντρων Υγείας, με ιδιωτικοποιήσεις Σιδηροδρόμων, Τραπεζών, του νερού κ.ο.κ. τι αναμένουμε;

 

 

700.000 ευρώ θα μας στοιχίσει του γραφείο του Βενιζέλου για δύο χρόνια

Τί να τα κάνουμε τα νηπιαγωγεία και τα σχολεία όταν μπορούμε να έχουμε ένα πολύ καλά κι ακριβά επανδρωμένο γραφείο για τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Ευάγγελο Βενιζέλο; Την ώρα που η κυβέρνηση επιθυμεί να εξοικονομήσει 76.000 ευρώ το 2013 και 228.000 ευρώ το 2014 από το κλείσιμο 118 σχολείων και νηπιαγωγείων, θα δαπανήσει 234.353 ευρώ από το φετινό κρατικό προϋπολογισμό για τη σύσταση του πολιτικού γραφείου του αντιπροέδρου της κυβέρνησης και για θέσεις ειδικών συμβούλων-συνεργατών, μετακλητών διοικητικών υπαλλήλων κι αποσπασμένων υπαλλήλων του Δημοσίου ή νομικού προσώπου του Δημόσιου Τομέα. Τα έξοδα, μάλιστα, για να έχει ο κ. Βενιζέλος όλα τα κομφόρ θα φτάσουν τα 468.706 ευρώ το 2014 και το ίδιο ποσό θα διατίθεται και τα επόμενα έτη. Για τον επόμενο ενάμισι χρόνο, δηλαδή, θα μας στοιχίσει περίπου 700.000 ευρώ, μολονότι ο ίδιος έχει γραφείο και στο υπουργείο Εξωτερικών και στο ΠΑΣΟΚ.
Σύμφωνα με όσα αναφέρονται στο επίμαχο ΦΕΚ, το οποίο μάλιστα υπογράφει ο ίδιος ο κ. Βενιζέλος μαζί με τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών Χρήστο Σταϊκούρα, στο πολιτικό γραφείο του αντιπροέδρου συνιστώνται δέκα θέσεις μετακλητών διοικητικών υπαλλήλων και πέντε ενιαίες θέσεις ειδικών συμβούλων και ειδικών συνεργατών. Αποσπώνται, επίσης, μέχρι πέντε υπάλληλοι του Δημοσίου ή νομικού προσώπου του Δημοσίου Τομέα.

Διαβάστε το επίμαχο ΦΕΚ




πηγη:http://www.koutipandoras.gr/

Απάντηση των εργαζομένων στην “Κατσέλης” και την “Αλλατίνη”

H απάντηση των εργαζομένων στην “Κατσέλης” και την “Αλλατίνη” για τις σαχλαμάρες του Δαυίδ

Μία τεκμηριωμένη απάντηση των εργαζομένων στην “Κατσέλης” και την “Αλλατίνη”: Μεταξύ άλλων περιγράφουν πως ο κ. Δαυίδ (ο οποίος κουβαλά επίσης στο βιογραφικό του τη μεταφορά έδρας της COCA-COLA 3E από την Ελλάδα στο Λουξεμβούργο, ενώ πλέον είναι πρόεδρος της Eurobank) απαξίωσε τις εταιρείες.

Από 21/6/2013 η εταιρεία NUTRIART A.B.E.E. κατέθεσε αίτηση πτώχευσης η οποία θα συζητηθεί στις 18/9/2013. Στην αίτησή της η εταιρεία επικαλείται μειωμένο κύκλο εργασιών τα τελευταία τρία έτη, αποτέλεσμα της καθυστέρησης υλοποίησης της χρηματοοικονομικής αναδιάρθρωσης.

Οι 500 εργαζόμενοι όμως δεν είναι εδώ τα τελευταία τρία έτη αλλά τα τελευταία είκοσι και τριάντα οι περισσότεροι. Οπότε γνωρίζουν:

• H ΚΑΤΣΕΛΗΣ ήταν κερδοφόρα έως το 2008, τότε που εξαγοράσθηκε και πέρασε στον έλεγχο του ομίλου Δαυίδ, του μεγάλου αφεντικού της coca cola. Τότε που ενοποιήθηκε με την ΑΛΛΑΤΙΝΗ (Άλευρα) και την ΠΛΑΖΑ (κατεψυγμένη ζύμη), κάτω από την νέα εταιρεία NUTRIART. Μόνο που η Nutriart φορτώθηκε και το δάνειο για την εξαγορά της ΚΑΤΣΕΛΗΣ ύψους 50.000.000€.

• Ο κ. Δαυίδ δηλαδή εξαγόρασε χωρίς φράγκο την ΚΑΤΣΕΛΗΣ, με δάνεια τα οποία φόρτωσε στην νέα εταιρεία Nutriart. Ο δανεισμός έφτασε στα 120.000.000€

Οι εκάστοτε διοικήσεις της εταιρείας που ορίζονταν από τον κύριο Μέτοχο επέδειξαν χαρακτηριστική αδιαφορία στην υποστήριξη των λειτουργιών της εταιρείας και όργιο κακοδιαχείρισης και σπατάλης.

Έμπειρο προσωπικό παραγκωνίζεται και εξωθείται σε αποχώρηση.

Κρίσιμες λειτουργίες της εταιρείας παραδίδονται σε εξωτερικούς συνεργάτες, με διαδικασίες αδιαφανείς και ενώ μπορούσαν να καλυφθούν ενδοεταιρικά.

Γιγαντώνεται η διοίκηση με αθρόες προσλήψεις στελεχών, από θυγατρικές του Ομίλου του Μεγαλομέτοχου, δίνονται bonus για στόχους που ποτέ δεν πιάνονται, εκτοξεύοντας έτσι τα διοικητικά κόστη σε δυσθεώρητα ύψη.

Ξοδεύεται 1,5 εκατομμύριο ευρώ για λογισμικό ERP που δεν εγκατέστησαν ποτέ.

Διαλύεται το δίκτυο διανομής.

Και ο κατάλογος είναι πολύ μακρύς.

Οι εργαζόμενοι από τότε και επανειλημμένα είχαν επισημάνει τις καταστροφικές επιλογές της διοίκησης.

Αποτέλεσμα ο τζίρος της εταιρείας να πέσει από 85.000.000 το 2008 στα 15.500.000 το 2012 και η εταιρεία να αντιμετωπίζει έντονα προβλήματα ρευστότητας τα τελευταία 2 χρόνια.

Στο διάστημα αυτό γίνεται προσπάθεια αναδιάρθρωσης των τραπεζικών δανείων (κούρεμα) και νέας χρηματοδότησης.

Οι συζητήσεις και συμφωνίες με μια ομάδα 14 τραπεζών αποδεικνύονται εξαιρετικά χρονοβόρες. Οι τράπεζες, που ανακεφαλαιώνονται με χρήματα του ελληνικού λαού – και στα ΔΣ τους συμμετέχουν ενίοτε και μέλη της οικογένειας του μεγαλομέτοχου Δαυίδ – εμφανίζονται αδιάφορες μπροστά στο διαφαινόμενο αδιέξοδο της εταιρείας.

Οι δύο χρηματοδοτήσεις που συμφωνούνται με τις τράπεζες 8.923.000 και 4.942.000 αργούν να εκταμιευθούν και έτσι η έλλειψη ρευστότητας στραγγαλίζει την εταιρεία.

Δεν πληρώνονται προμηθευτές, δεν αγοράζονται πρώτες ύλες για παραγωγή προϊόντων, η εταιρεία δεν μπορεί να είναι συνεπής στους πελάτες της με αποτέλεσμα να χάνεται μέρα με τη μέρα η μάχη στην αγορά. Οι ανταγωνιστές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό κερδίζουν σημαντικό μερίδιο αγοράς, που είναι δικό μας!

Θεωρούμε ότι οι δύο πλευρές -Τράπεζες και μέτοχος- εχουν κοινή ευθύνη για το σημερινό αδιέξοδο. Οι επιλογές τους αποδείχτηκαν καταστροφικές.

Αυτοί προσπαθούν να πετάξουν ο ένας το μπαλάκι στον άλλο. Η συμπαιγνία τους είναι απίστευτη. Ξέρουμε ότι αν θέλουν τα βρίσκουν μια χαρά! Ας μη διανοηθούν να παίξουν τα παιχνίδια τους στις πλάτες των εργαζομένων!

Όταν θεωρούσαν ότι θα αυξανόταν η κερδοφορία τους «εφτιαξαν» την Nutriart. Τώρα που θεωρούν ότι τα κέρδη τους δεν θα είναι επαρκή θέλουν να «καταργήσουν» εργαζόμενους και παραγωγικές μονάδες που θα μπορούσαν να καλύψουν τις ανάγκες των εργαζομένων και της αγοράς.

Άλλωστε ταυτόχρονα με το κλείσιμο της Nutriart ο όμιλος ξεκινάει να δραστηριοποιείται σε μια σειρά από κλάδους από τους οποίους προσδοκά αυξημένη κερδοφορία. Η τοποθέτηση του κ. Γιώργου Δαυίδ στην ηγεσία της Eurobank το επιβεβαιώνει.

Οι εργαζόμενοι θεωρούν ότι η εταιρεία έχει μεγάλα περιθώρια ανάπτυξης για τους εξής βασικούς λόγους:

- Η εταιρεία δραστηριοποιείται μέσω καθετοποιημένης παραγωγής στην επεξεργασία αλεύρων – βασικό είδος διατροφής, στην παραγωγή Ψωμιών και Αρτοσκευασμάτων καθώς και Προϊόντων Καταψυγμένης ζύμης. Σε μια εποχή που ο κόσμος πεινάει είναι ύβρις και έγκλημα να κλείνει μια τέτοια εταιρεία.

- Τα εμπορικά σήματα της εταιρείας – Αλλατίνη, Κατσέλης και Πλάζα – είναι πανίσχυρα, με μεγάλη αναγνωρισημότητα στην Ελληνική και ξένη αγορά.

- Η αγορά στα ψωμιά δεν είναι υψηλής ανταγωνιστικότητας. Υπάρχουν 3 εταιρείες στο χώρο.

Οι εργαζόμενοι έβαλαν πλάτη με το παραπάνω τα τελευταία χρόνια:

Από 1.000 έμειναν 500, αντιμετώπισαν μεγάλες και συνεχείς καθυστερήσεις στη μισθοδοσία τους – έμειναν μέχρι και 5 μήνες απλήρωτοι, παρείχαν μειωμένη εργασία για 3 μήνες στις αρχές του 2013.

Αντίθετα, η διοίκηση δεν υποστήριξε την ανάπτυξη της εταιρείας και μας δημιουργεί πολλά ερωτηματικά η χρονική επιλογή της κατάθεσης της αίτησης πτώχευσης, τώρα που υπάρχουν σημαντικά σημάδια ανάκαμψης των πωλήσεων.

Η εταιρεία πρέπει να επιβιώσει και θα επιβιώσει.

Δεν ζητάμε τίποτα άλλο παρά την ΑΜΕΣΗ επαναλειτουργία των εργοστασίων.

Τα χρήματα από αξιοποίηση των παραγωγικών δραστηριοτήτων θα πρέπει να διοχετευθούν άμεσα για να καλύψουν τις λειτουργικές ανάγκες της εταιρείας και όχι τα υπερκέρδη των τραπεζών.

Καμία απόλυση – καμία δυσμενής αλλαγή των όρων εργασίας.

Η κυβέρνηση θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της απέναντι στους 500 εργαζόμενους και στις οικογένειες τους, απέναντι στον λαό που πλήττεται σκληρά από την κρίση και επιπλέον απέναντι σε δεκάδες άλλες οικονομικές μονάδες που δραστηριοποιούνται γύρω απ αυτή (π.χ. αγρότες, προμηθευτές, μεταφορείς κ.λ.π)

Ακόμα θα πρέπει να λογοδοτήσει επειδή άφησε βορά των επιχειρηματικών σκοπιμοτήτων μια εταιρεία η οποία, ειδικά σε συνθήκες που ο λαός δοκιμάζεται σκληρά, μπορεί να προσφέρει, εξυπηρετώντας στοιχειώδεις ανάγκες επιβίωσής του.

Καλούμε όλους τους εργαζόμενους, ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, σε κοινή συμπόρευση και αγώνα για την ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση σε συνεργασία με την Τροϊκα και την Ευρωπαική Ενωση.

Οι εργαζόμενοι λειτουργούν γενιές ολόκληρες τις ιστορικές αυτές εταιρείες και όχι τα Golden boys του τραπεζικού κατεστημένου και του Μεγαλομέτοχου.

Από κοινού :

Σωματείο Εργαζομένων Υιοι Χ.Κατσέλη και Σωματείο Εργαζομένων Αλλατίνη-Ελβιπέτα

ΠΗΓΗ: Εργασιακό Δελτί
ο

ΠΑΙΔΙΆ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ

Αφορμή για να φτιάξω αυτό το βίντεο ήταν από την μια, οι υπέροχες φωτογραφίες του STEVE Mc CURRY, (http://stevemccurry.com/galleries)  και από την άλλη, η τόσο μεγάλη  έκταση  που δόθηκε από τα μ.μ.ε.  - αγγίζοντας  τα όρια της προπαγάνδας  - για το γεγονός της άφιξης  "στον μάταιο τούτο κόσμο"...  του διαδόχου  "γαλαζοσαπιοαίματου" βασιλικού ζεύγους της Αγγλίας , όταν σύμφωνα με την  UNICEF καθημερινά πεθαίνουν 21.000 παιδιά σε όλο τον κόσμο από ασθένειες... 

ΒΙΝΤΕΟ:ΤΕΧΝΗΣ ΑΝΕΜΟΣ

(Τhe Purge). «Η εκκαθαριση», είναι μια ταινία για το ταξικό μίσος

Ένας άστεγος μαύρος τρικλίζει σ ένα έρημο δρόμο σε μια εύπορη Αμερικανικη περιοχή με βιλες. Οι απεγνωσμένες κραυγές του για βοήθεια συναντιουνται με τη σιωπή. Προστατευμένοι πίσω από τα συστήματα συναγερμού και τα αλεξίσφαιρα ρολά οι κατοικοι της περιχης τον βλεπουν μεσα απο τις οθόνες των συστηματων ασφαλειας. 

Ο άνδρας, ο οποίος παραμένει ανώνυμος σε όλη την ταινία, κυνηγημένος από μια συμμορία βαριά οπλισμένων γιάπηδων με κομψα βραδινά ρούχα και γκροτέσκ μάσκες. Θα μπορούσαν να ειχαν βγεί κατ 'ευθείαν από τη ταινια American Psycho, αλλά σε αντίθεση με τον Patrick Bateman αυτοι δεν χρειάζεται να φοβουνται την αστυνομία.  

Είναι οι καλά προσαρμοσμένοι νέοι πολίτες που ασκούν το συνταγματικό τους δικαίωμα να συμμετάσχουν στην ετήσια πραδοση του "clean-up", «της εκκαθαρισης», (Τhe Purge). «Η εκκαθαριση», είναι μια παραλλαγή της ταινιας The Hunger Games (Αγώνες Πείνας), ή της ιαπωνικης ταινιας Battle Royale (Βασιλικη Μαχη). Εiναι ενα τακτικα διοργανωμενο, επικυρωμένο από το κράτος όργιο βίας που στηρίζει την κοινωνική σταθερότητα. Αλλά στο φιλμ του James DeMonaco η ταινία εξελισσεται στον εθνικο τοπο και όλοι οι πολίτες ειναι εν δυνάμει συμμετέχοντες. Επιπλέον, δεν είμαστε, όπως και στην ταινια The Hunger Games, σ ένα μετα-αποκαλυπτικό κόσμο, αλλά μάλλον στο πολύ εγγύς μέλλον και στο πολυ αναγνωρίσιμο ετος 2022.

Μια κυβέρνηση συνασπισμού. ''Οι νεοι ιδρυτές της Αμερικής'', έχoυν αναλαβει το έθνος για να το σώσουν από την οικονομική και κοινωνική κρίση στις αρχές της δεκαετίας του 2000. «Η εκκαθαριση» είναι η πανάκεια τους. Δώδεκα ώρες, οπου τα πάντα επιτρέπονται, συμπεριλαμβανομένης της δολοφονίας! Τα ανθρώπινα όντα είναι βίαια από τη φύση, λέει η επίσημη ιδεολογία, η οποία αναμιγνύει τον κοινωνικό δαρβινισμό με τη θρησκευτική χροιά, αλλά αν έχουμε το δικαιωμα για λίγες ώρες το χρόνο, χωρίς ελεγχο με τη σφοδρή επιθυμία για βία μπορούμε να καταφερουμε να ειμαστε πολιτισμένοι τον υπόλοιπο  χρόνο. Αυτη ειναι η λογικη της τακτικης. Είναι οι εσωτερικοι δαίμονες μας που θα καθαριστούν.

Αλλά η πραγματική κινητήρια δύναμη πίσω από την «εκκαθαριση» είναι  οικονομικοι. Είναι οι φτωχοί, οι άρρωστοι, οι ηλικιωμένοι, οι άνεργοι, οι άστεγοι που είναι τα πιο εύκολα θύματα. Οι ανώτερες τάξεις μπορούν να κρύβονται πίσω από αλεξίσφαιρα παραθυρόφυλλα. Αλλά τι κάνουν; Οι ακαδημαϊκοι εμπειρογνώμονες των μηντια συμφωνούν: Η τακτικη αυτη λειτουργεί. Η βίαιη εγκληματικότητα πέφτει τον υπόλοιπο χρονο, το ποσοστό ανεργίας είναι στο 1%. Το χρηματιστηριο εκτινασσεται στα ύψη στην εκδήλωση που ξεπερασε καθε προσδοκια, τη χρονια αυτη, από τον μεγαλο αριθμο συμμετεχοντων. «Η εκκαθαριση» είναι η τελική συνέπεια του δικού μας χρόνου- συναίνεσης σ εναν οικονομικό πόλεμο ενάντια στην εργατική τάξη και την παρενόχληση των ΜΜΕ εις βάρος των φτωχών. Είναι το αποτέλεσμα της παραμορφωμένης εικόνας, όπως π.χ  με τους Βρετανούς που πιστεύουν ότι το "όφελος της απάτης" επιδοματων κοινωνικής βοήθειας ειναι στα 24% του προϋπολογισμού, όταν το πραγματικό ποσοστό είναι μονο 0,7%.

 «Η εκκαθαριση» είναι μια ταινία για το ταξικό μίσος. Για το διαταραγμενο μίσος της ανώτερης τάξης εναντια στη ταξη των φτωχών. Αλλά και για το μίσος και τη καχυποψία που μεγαλώνει, γενικότερα στην κοινωνία, ταυτοχρονα με τις ταξικες διαφορες. Ο James Sandin ζει με την οικογένειά του σ ενα απο τα  πιο πολυτελή σπίτια σε μια περιοχή απο βίλες. Έχει κερδίσει τα χρήματά του απο το να εγκαταστει συστηματα  ασφάλειας για όλους τους γείτονές του, που τώρα κοιταζουν τα επιτευγματα του του με φθόνο. Είναι αυτοί που εχουν πληρώνονται για αυτα που εχει αποκτησει. Στην μακρά νύχτα της «εκκαθαρισης»  η οικογένεια Sandin θα μάθουν ότι κανείς δεν είναι πραγματικά ασφαλης σε μια αποκτηνωμένη κοινωνία.

Η ταινια «Η εκκαθαριση» διαθέτει επίσης μια μικρη αλλά λαμπρή ιστοσελίδα, που αξίζει μια επίσκεψη. Πειτε με συντηρητικο, αλλά συνήθως ενοχλουμαι περισσοτερο απο τις ταινίες που με προσελκύουν σε ένα δικτυακό τόπο όπου η ιστορία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συμπληρωνεται. Θέλω η ταινία να αρχίζει και να τελειώνει πάνω στον καμβά της οθονης. Αλλά εδω εχουμε μιαν εξαίρεση. Η σελίδα έχει σχεδιαστεί ως το επίσημο δικτυακό τόπο του Nεων Ιδρυτων της Αμερικής και προσφέρει μια πιο σε βάθος ιστορία και σατιρικα σχόλια. Διαβάστε, για παράδειγμα τις τουριστικές συμβουλές για όσους θέλουν να "καθαρισουν" αλλους μακριά από το σπίτι τους. Στη βαθμολογία των προορισμών για το Detroit  κατατάσσονται πέμπτοι.

Παρά το γεγονός ότι τα οικονομικά της πόλης αναλήφθηκαν από το κράτος το 2013 – στη πραγματικοτητα – η πολη εξακολουθεί να πάσχει από υψηλή εγκληματικότητα και ανεργία. Ως εκ τούτου, προσφέρει τώρα πολιτεία του Michigan $ 250 για κάθε θύμα, εφόσον ο κυνηγός έχει ενα πλήρες ωράριο εργασίας. Στην τέταρτη θέση έρχεται το Πόρτλαντ, ο ονειρικος προορισμός του καθε περιβαλλοντολογου εφ οσον η επιχείρηση μεταφορών της πόλης κινειται με ...βιομάζα από τα πτώματα των θυμάτων! Και στο San Diego, στη δευτερη θεση υπάρχουν πολλοι απλοι στοχοποιημενοι άστεγοι επειδή πολλοί απ αυτους έφυγαν από το Los Angeles, λόγω του παραδοσιακά υψηλού αριθμού κυνηγών της πολης.

Ξεχάστε την κακή κριτική στις Ηνωμένες Πολιτείες. «Η εκκαθαριση» σαν ταινία και το site είναι ένα οργισμένο, έξυπνο, και τολμηρο σε σκεψη έργο τέχνης. Ίσως η πιο ενδιαφέρουσα Αμερικανική ταινία της χρονιάς (2013) μέχρι στιγμής.

                                         

πηγη:http://stovoreiostereomatiselva.blogspot.gr/

Οι άνεργοι καταγγέλλουν το νέο φορολογικό και προτείνουν

Σε μία χώρα με 27% ανεργία, με 1.300.000 ανέργους και με χιλιάδες σπίτια χωρίς κανέναν εργαζόμενο, η κυβέρνηση επιμένει στη φορολογική εξόντωση των ανέργων με βάση φανταστικά («τεκμαρτά») εισοδήματα. 

Ο νέος φορολογικός κώδικας, που πρόκειται να ψηφιστεί τις επόμενες ημέρες, όχι μόνο διατηρεί τα διαβόητα «τεκμήρια», ως βασικό μέσο φορολόγησης των ανέργων που δεν έχουν κανένα εισόδημα (που δεν παίρνουν, δηλαδή, επίδομα ανεργίας) αλλά αφήνει εκκρεμή πολλά σημεία. Για παράδειγμα, δεν ορίζει με ποιες κλίμακες θα φορολογηθούν οι άνεργοι χωρίς κανένα εισόδημα, που δεν μπορούν να θεωρηθούν ούτε μισθωτοί (κατώτερη κλίμακα φορολόγησης 22%) ούτε ελεύθεροι επαγγελματίες (κατώτερη κλίμακα φορολόγησης 26%). Δεν ορίζει σαφώς κατά πόσον θα ισχύσει και γι’ αυτούς η έκπτωση φόρου των 2.100 ευρώ. Επίσης, συνεχίζει να ισχύει η απαράδεκτη προκαταβολή φόρου 55% για την επόμενη χρονιά.
Ένα παράδειγμα για να καταλάβει κανείς τον παραλογισμό της φορολόγησης με βάση τη διαφορά «τεκμαρτού» και δηλωμένου εισοδήματος: Ένας άνεργος που δεν μένει με τους γονείς του, που έχει δηλαδή ιδιόκτητη ή ενοικιαζόμενη ή δωρεάν παραχωρημένη κατοικία, και που έχει την ατυχία να κατέχει ένα αυτοκινητάκι 1.000 κυβικών 5ετίας, αμέσως-αμέσως έχει «τεκμαρτό» εισόδημα: 3.000 ευρώ ελάχιστη δαπάνη διαβίωσης (για παντρεμένους είναι 2.500 ευρώ) + 3.200 ευρώ για ένα σπίτι π.χ. 80 τετραγωνικών (40 ευρώ ανά τετραγωνικό, μέχρι τα 80) + 4.000 ευρώ για το αυτοκίνητο. Δηλαδή, θα φορολογηθεί πάνω σε «τεκμαρτό» εισόδημα 10.200 ευρώ! Είναι αυτονόητο, βέβαια, ότι κανένας άνεργος δεν μπορεί να ξοδέψει 4.000 ευρώ τον χρόνο για το αυτοκίνητό του ή 3.200 ευρώ τον χρόνο για έξοδα σπιτιού!
Όπως σημειώνει σχετικά η Επιτροπή Ανέργων Πατησίων-Κυψέλης-Γαλατσίου, η «ανοιχτή διαβούλευση» για το νέο φορολογικό κώδικα (στην οποία συμμετείχε η Επιτροπή) έμεινε ανοιχτή για μόλις 5 ημέρες, αλλά φυσικά οι παρεμβάσεις των πολιτών δεν ελήφθησαν υπ’ όψιν. Έτσι, η Επιτροπή ξεκίνησε μια καμπάνια δημοσιοποίησης του ζητήματος, απευθυνόμενη με επιστολές σε βουλευτές, κόμματα, φορείς, εφημερίδες, ιστοσελίδες κ.λπ. και διεκδικώντας:
1) Το ρητό ορισμό των τεκμηρίων ως μέτρου ελέγχου και όχι ως μέτρου φορολόγησης, ιδίως για τους ανέργους, κάτι που άλλωστε προκύπτει και από σχετικά πορίσματα του Συνηγόρου του Πολίτη και του Συμβουλίου της Επικρατείας.
2) Να μειωθούν τα -εξωπραγματικά σήμερα- τεκμήρια, τουλάχιστον, στο μισό.
3) Να αναγνωριστεί η πραγματικότητα της οικονομικής στήριξης των ανέργων από γονείς, συγγενείς και συντρόφους που έχουν ακόμη εισοδήματα, χωρίς να τους επιβάλλεται γι’ αυτό επιπλέον τιμωρητική φορολόγηση 10% και 20%.

πηγη:http://e-dromos.gr/

Π.Δ.

Κέρδη 9 δισ. ευρώ για την ΕΚΤ από τα ελληνικά ομόλογα

ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΚΡΥ ΤΟΥ ΧΕΡΙ....

Χρυσές δουλειές φαίνεται ότι κάνει η ΕΚΤ από τις αγορές ελληνικών ομολόγων. Σύμφωνα με δημοσίευμα των Financial Times τα κέρδη της ΕΚΤ από τις αγορές ελληνικών ομολόγων ανέρχονται σε περίπου 9 δισ. Ευρώ για την περίοδο 2009-2012. Συνολικά από τις αγορές κρατικών ομολόγων της περιφέρειας της Ευρωζώνης για την περίοδο 2009-2012 τα κέρδη της ΕΚΤ κυμαίνονται μεταξύ 70 και 80 δισ. ευρώ.
Τα συγκεκριμένα στοιχεία δημοσιοποιεί με άρθρο στους Financial Times ο Αντρέας Ούτερμαν, επικεφαλής στη γερμανική επενδυτική εταιρεία Allianz
Global Investors.
«Αν υπάρξει η ανάγκη περαιτέρω οικονομικής βοήθειας στην Ελλάδα, με τη συμμετοχή του δημόσιου τομέα για πρώτη φορά, τότε τουλάχιστον μέρος του κόστους πρέπει να καταβληθεί από τα κέρδη που είχε η ΕΚΤ από προηγούμενα προγράμματα. Αν αυτό γινόταν καλύτερα κατανοητό, τότε ίσως θα περιοριζόταν η λαϊκή αντίθεση στα προγράμματα διάσωσης», αναφέρει ο Ούτερμαν.
Ο ίδιος επισημαίνει ότι όλα τα κρατικά καθώς και εταιρικά ομόλογα που αγόρασε η ΕΚΤ στο πλαίσιο των παρεμβάσεών της (securities market program) διακρατούνται τυπικά έως τη λήξη τους και ότι η κύρια πηγή των κερδών της θα είναι οι τόκοι (coupons) που θα εισπράττει, με την υπόθεση ότι δεν θα υπάρξει κάποια χρεοκοπία.
Προσθέτει δε πως και άλλες κεντρικές τράπεζες που έκαναν παρεμβάσεις στη διάρκεια της κρίσης αποκόμισαν κέρδη: Η ομοσπονδιακή κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ (Fed) αγόρασε την άνοιξη του 2008 στοιχεία του ενεργητικού της τράπεζας Bear Sterns, ύψους σχεδόν 30 δισ. δολαρίων, από την οποία αποκόμισε καθαρά κέρδη 6,6 δισ. δολαρίων. Κέρδη ύψους 17,7 δισ. δολαρίων απέφεραν στα ταμεία του αμερικανικού υπουργείου Οικονομικών και τα δάνεια και οι αγορές ενεργητικού της μεγάλης ασφαλιστικής και χρηματοπιστωτικής εταιρείας AIG (American International Group).

ΠΗΓΗ:http://www.koutipandoras.gr/

ΓΙΑ ΝΑ ΛΕΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕ Τ' ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ

 

ΜΑΣ ΠΗΡΑΝ ΚΑΙ ΤΑ… ΝΟΗΜΑΤΑ!

Επειδή στις μέρες μας πολλά ακούμε κι άλλα τόσα βλέπουμε να γίνονται κάτω από το μανδύα της κοινωνικής αλληλεγγύης, επειδή οι λέξεις γίναν κι αυτές αντικείμενο εκμετάλλευσης προς ίδιον όφελος και, εντέλει, επειδή… άλλο τα φύκια κι άλλο οι μεταξωτές κορδέλες, καιρός να τα ξεκαθαρίσουμε.

 

Η έννοια της αλληλεγγύης είναι συνώνυμη με την έννοια της αλληλοβοήθειας, της συμπαράστασης ανάμεσα στα μέλη ενός συνόλου. Αλληλεγγύη είναι η σχέση αμοιβαίας, ηθικής ή υλικής, στήριξης μεταξύ ατόμων, στο πλαίσιο μιας ομάδας. Και ομάδα δεν μπορεί να θεωρηθεί, βέβαια, απλώς ένας αριθμός προσώπων άσχετων μεταξύ τους! Η ομάδα έχει κοινούς στόχους και όραμα, και, προφανώς, κοινό τρόπο δράσης, ώστε να είναι το έργο της βιώσιμο και αποτελεσματικό. (Στη νομική ορολογία, μάλιστα, αλληλέγγυος σημαίνει –ψυχρά και χωρίς περιστροφές– συνυπεύθυνος, αυτός που μοιράζεται την ευθύνη με κάποιον άλλο.) Επιπλέον, εφόσον σέβεται τον εαυτό της και δεν καταλήγει να είναι μόνο ένα "άδειο πουκάμισο", η αλληλεγγύη λειτουργεί απαραιτήτως οριζόντια, επομένως εκφράζεται μεταξύ ίσων και αποτελεί μια πρακτική ενότητας μεταξύ συντρόφων.

 

Σε πλήρη αντίθεση με την αλληλεγγύη, η φιλανθρωπία –η αρχική έννοια της οποίας έχει συρρικνωθεί προ πολλού και στις σύγχρονες κοινωνίες σημαίνει κατεξοχήν την πρακτική τηςελεημοσύνης (με όποιο όνομα και αν καλύπτεται)– είναι υποχρεωτικά μια σχέση μονής κατεύθυνσης, η οποία προϋποθέτει "έχοντες" και "μη έχοντες", "ευεργέτες" και "αναξιοπαθούντες". Υπό αυτό το πρίσμα, η φιλανθρωπία είναι εξ ορισμού ταπεινωτική για τους αποδέκτες της, αφού, για να συνεχίσει να υπάρχει, απαιτεί να συνεχίσουν να υπάρχουν και οι κοινωνικές ανισότητες… σε απλά ελληνικά, οι ταξικές διαφορές.

 

Η στήριξη έξω από το πλαίσιο της αλληλεγγύης αναπαράγει, λοιπόν, την ανισότιμη σχέση των "από πάνω" με τους "από κάτω", και, αν αυτό συνεχιστεί, καταλήγει χωρίς αμφιβολία στη διαμόρφωση μιας νέας σχέσης εξάρτησης ανάμεσα σε αυτόν που απευθύνει τη στήριξη κι εκείνον που τη δέχεται. Το γνήσιο πνεύμα αλληλεγγύης δεν μπορεί όμως, σε καμία περίπτωση, να συνδυάζεται με λογικές φιλευσπλαχνίας. Αλληλεγγύη είναι οι δεσμοί που χτίζονται μεταξύ συνοδοιπόρων, σε βάση ισοτιμίας. Με λίγα λόγια, άλλο συμπαρίσταμαι, άλλο σε λυπάμαι… κακομοίρη! Ο οίκτος υποτιμά τον συνάνθρωπό μου, υποτιμά κι εμένα που νιώθω "υπεράνω". Και ας μην ξεχνάμε ότι ο "κακομοίρης" δε γεννήθηκε αλλά δημιουργήθηκε, από ένα πολιτικό σύστημα που νοσεί βαρύτατα, σε παγκόσμιο επίπεδο, κι αντί να εστιάζει στο κοινό καλό, αντιμετωπίζει τους λαούς, όλο και πιο ξεδιάντροπα, σαν αναλώσιμο υλικό, κατώτερο είδος ανθρώπων, απλά πιόνια στην παρτίδα των ολίγων.

(…Σε βλέπω εσένα που ανασήκωσες τα φρύδια κι έσκασες μισό πικρό χαμόγελο στην άκρη των χειλιών! Άκου να ενδιαφέρεται το σύστημα για το κοινό καλό! Ρομαντικές κορόνες, το λες εσύ αυτό. Κι εγώ ρωτώ, πιστεύεις στην ανατροπή;)

 

Άρα, αλληλεγγύη δεν είναι η όποια "καλή" μας πράξη χωρίς οικονομικό όφελος, έτσι γενικώς. Αυτό λέγεται εθελοντισμός, και καλώς να γίνεται. Αλλά η αλληλεγγύη δεν είναι εθελοντισμός, είναι  διαδικασία, δεσμός που αναπτύσσεται ανάμεσα σε ανθρώπους με κοινές επιδιώξεις, ή, αν το θες πεζά, κοινό συμφέρον.  

Ούτε είναι αλληλεγγύη τα ψιλά που δίνεις στο "γυφτάκι", μαζί μ’ ένα βαθύ αναστεναγμό για τα βάσανα του κόσμου, ή στον μελαψό νεαρό που σου καθαρίζει τα τζάμια, στα φανάρια. Αυτό είναι ελεημοσύνη. Κι από την άλλη, δεν ξέρεις ούτε πού ζει και πώς κινείται, σε ποιες παρυφές της δικής σου μικροκοινωνίας, της δικής σου κοινωνικής τάξης. Οπότε, ποια αλληλεγγύη;

Εδώ, θυμήσου: Ζεις κι εσύ στις παρυφές μιας άλλης, "ανώτερης" τάξης, των ισχυρών του χρήματος. Και έχεις να διαλέξεις δρόμο. Αν, δηλαδή, ο αληθινός σκοπός σου είναι η άνοδος στην ιεραρχία ή "τα φράγκα", ή και τα δυο, δεν μπορείς να λέγεσαι αλληλέγγυος με όποιον ζητάει ν’ αλλάξει τους κανόνες στο παιχνίδι, ή και το ίδιο το παιχνίδι – ακόμα κι αν βοηθάς άλλους τριγύρω. Με τον καθένα να τραβάει ατομική ρότα, ομάδα δε γίνεται. Η αλληλεγγύη χρειάζεται κοινή κοσμοαντίληψη και όραμα.

 

Επιπλέον, αλληλεγγύη δεν είναι η συμμετοχή μας στον έρανο "για τους καημένους τους σεισμόπληκτους", ή τα ρούχα που δίνουμε στους "φτωχούς της εκκλησίας". Ούτε είναι αλληλεγγύη τα κοινωνικά παντοπωλεία των δήμων –ιδιαίτερα όταν χρηματοδοτούνται από τον κόσμο!– ή διάφορα προγράμματα για ευπαθείς ομάδες, όπως οι άστεγοι. Αυτά λέγονταιπροσφορά στον συνάνθρωπο και μέριμνα για τους πιο αδύναμους "κρίκους" ανάμεσά μας, και καλώς να γίνονται. (Για να μην αφήσουμε ανικανοποίητους και τους κυνικούς, πάντως, να πούμε ότι οι δράσεις αυτές αποτελούν συχνά, εκτός των άλλων, και ένα είδος… μεταφυσικής κατάθεσης, με αντάλλαγμα την άφεση και τη σωτηρία της ψυχής.)

Πάνω απ’ όλα, αλληλεγγύη δεν είναι τα ποσά που ξοδεύουν ορισμένοι εκπρόσωποι του κεφαλαίου για να επιδείξουν κοινωνικό προφίλ. Όταν επιχειρήσεις, κυβερνητικοί παράγοντες, ακόμα και τράπεζες (!) μιλάνε για αλληλεγγύη, κράτα πολύ μικρό καλάθι. Διαστρεβλώνουν σκόπιμα αυτή την έννοια και την οικειοποιούνται για δικούς τους σκοπούς (πέρα, βέβαια, από την έκπτωση στους φόρους). Τα φιλανθρωπικά γκαλά με ημιεπίσημο ένδυμα "υπέρ πασχόντων" και οι χολιγουντιανές εκδηλώσεις για να τιμήσουμε τους "ήρωες ανάμεσά μας", οι επιχειρήσεις που συλλέγουν τρόφιμα για τους ανέργους και από την άλλη πόρτα απολύουν εργαζομένους, ή οι διάφορες δωρεές των "επωνύμων" που διαρρέουν στα μέσα τάχα άθελά τους, δεν είναι αλληλεγγύη. Αυτό είναι εμπαιγμός, στάχτη στα μάτια,προκειμένου να συσκοτίσουν την αντίληψή μας, εμάς των "ανωνύμων", σχετικά με το τι συμβαίνει στην πραγματικότητα και ποιες είναι οι ρίζες των προβλημάτων μας.

Τέλος, αλληλεγγύη δεν είναι η λογική της ανταλλαγής ανάλογων (με κάποια μέθοδο) εξυπηρετήσεων, όπως προτείνεται από μια μερίδα των "δυνάμεων της αλλαγής και της προόδου". Ο αλληλέγγυος δεν περιμένει να του επιστραφούν αύριο τα ίσα για την αλληλεγγύη που επιδεικνύει σήμερα. Αν θέλουμε να είμαστε σωστοί, δεν περιμένει καν να του επιστραφούν. Ο αλληλέγγυος είναι μέλος μιας ομάδας με κοινά αιτήματα και συνευθύνη: ο καθένας καταθέτει ό,τι δύναται, στο χρόνο που αυτό είναι εφικτό.Αντίθετα, η ανταλλαγή "μια σου και μια μου" στηρίζεται σε μια θεώρηση με στενούς ορίζοντες και είναι στη βάση της αστική (άρα, πλήρως εντάξιμη στο ισχύον πολιτικο-κοινωνικό σύστημα), αφού χρησιμοποιεί τα ίδια του τα εργαλεία: την αποτίμηση της προσφοράς ή της εργασίας του καθενός σε λίγα ή πολλά, και την προώθηση μιας οικονομίστικης νοοτροπίας στην επικοινωνία των ανθρώπων, λες και η συντροφικότητα μπορεί να κωδικοποιηθεί σε μορφή ισολογισμού!

Εξάλλου, η "αλληλεγγύη" αυτού του είδους δεν οραματίζεται κανενός είδους ανατροπή, το πολύ πολύ κάποια βελτίωση σε επίπεδο καθημερινότητας. Σε αντιδιαστολή με όλα αυτά, όταν πρόκειται για πράξεις αληθινής αλληλεγγύης, στην ουσία εξυπηρετούνται ταυτόχρονα τα συμφέροντα και των δύο πλευρών – αυτού που την απευθύνει και αυτού που τη δέχεται: και οι δύο βρίσκονται από την ίδια μεριά του ποταμού, είναι σύμμαχοι και συναγωνιστές, και μάλιστα σε σύγκρουση με το υπάρχον καθεστώς, προκειμένου να αλλάξουν ριζικά τα πολιτικά πράγματα και να βρεθούν, μόνο τότε, λύσεις δικαίου και πρόνοιας για όλους.

 

 

ΔΥΟ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ...

1. Ο μύθος της συνευθύνης με τους κλέφτες. Το σύστημα, αντί να χρεώνεται πολιτικά την κατάσταση και τα βάσανα του κόσμου, μας θέλει συνυπεύθυνους για τα δεινά που το ίδιο προκαλεί. Οι λόγοι είναι ευνόητοι. Σε αυτή του την προσπάθεια, οι έρανοι, οι συγκεντρώσεις ρούχων και τροφίμων, οι προσφορές κάθε είδους και γενικά οι πρακτικές ελεημοσύνης γίνονται στα χέρια του ένα εργαλείο πρώτης τάξεως. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι κινήσεις φιλανθρωπίας δεν προκαλούν ποτέ την εξουσία, γιατί είναι μπάλωμα στο ίδιο ρούχο. Σε αντίθεση με τις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, οι οποίες αφορούν πρώτα απ’ όλα τις σχέσεις με τις οποίες συνδέονται οι άνθρωποι μεταξύ τους σε μια κοινωνία. Τότε το σύστημα γίνεται εχθρικό, γιατί αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο οι πρωτοβουλίες αυτές να γίνουν χώρος δημιουργίας δεσμών και συσπείρωσης ανθρώπων που αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο.

 

Παράλληλα, το αστικό κράτος εμφανίζεται αρνητικό σε οποιαδήποτε κίνηση οργανώνεται έξω από τα όριά του, έξω από τα θεσμικά του πλαίσια, επειδή ξεφεύγει από τον έλεγχό του και, άρα, εγκυμονεί κινδύνους. Γι’ αυτό, με τη βοήθεια κυρίως της τέταρτης εξουσίας, των μέσων ενημέρωσης, ασκεί πιέσεις προς τις ριζοσπαστικές ομαδοποιήσεις που ασχολούνται με ανάλογες πρωτοβουλίες, ότι τάχα δεν πληρούν κάποια κριτήρια ή για διάφορους λόγους δεν είναι νόμιμες, με απώτερο σκοπό να τις εντάξει, να τις "χωρέσει" κι αυτές, αφού πρώτα διαστρεβλώσει και διαφθείρει το νόημά τους, στην ασφυκτική αγκαλιά του.

 

Το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα είναι η αποδοχή αυτής της συνευθύνης, επειδή βολεύει εξαιρετικά όσους εκμεταλλεύονται τις λαϊκές μάζες. Ακόμα περισσότερο αν ντύνεται με αριστερό μανδύα. Μια τέτοια θεώρηση (αφού δεν μπορούμε να ανατρέψουμε εκ θεμελίων την υπάρχουσα κατάσταση, τουλάχιστον ας κάνουμε ό,τι μπορούμε μέσα από τις δομές που έχουμε) συμβάλλει εντέλει και στην αποδοχή της κυριαρχίας του υπάρχοντος συστήματος ως μη αμφισβητούμενης, ως πάγιας, οπότε μας κατευθύνει μοιραία στην πλήρη υποταγή. 

 

2. Η αλληλεγγύη δεν είναι αυτοσκοπός, είναι μέσον. Πολλές φορές, τον τελευταίο καιρό, στο χώρο της ευρύτερης  αριστεράς, ανθίζουν πρωτοβουλίες με στόχο χαριστικά παζάρια, συλλογικές κουζίνες και ανταλλαγές κάθε είδους. Το «εναλλακτικό» γίνεται μόδα και τείνει να αποκρύψει το γεγονός ότι η αλληλεγγύη δεν είναι στόχος αλλά προαπαιτούμενο, ή, μάλλον, ένα μέσο για να δυναμώσουμε τους δεσμούς μας – τους ταξικούς δεσμούς μας, να επισημάνω πάλι. Τέτοιες κινήσεις λειτουργούν συχνά, συνειδητά και σκόπιμα, εκ του πονηρού, με πραγματικό στόχο τον προσηλυτισμό. Διαφορετικά, εάν δε συμβαίνει αυτό, πρόκειται για τη λογική του μύθου ότι μπορούμε τάχα να διασχίσουμε αναίμακτα τη στενωπό και να περάσουμε σε μια νέα και καλύτερη μορφή κοινωνίας χωρίς σύγκρουση, μόνο με επιμέρους δράσεις και αλλαγές στον τρόπο ζωής μας. Τέτοιες κινήσεις ανήκουν στη λεγόμενη "αριστερά της ήττας", αφού θεωρούν βάσιμη την πιθανότητα ειρηνικής μετάβασης. Άγνοια κινδύνου ή... εύκαμπτη μέση απέναντι στο υπάρχον πολιτικο-κοινωνικό σύστημα; 
Ας μην έχουμε αυταπάτες, η καπιταλιστική νοοτροπία και πρακτική ζωής δεν πρόκειται να παραδώσει έτσι απλά τη σκυτάλη σε μια κοινωνία δικαίου και αρμονικής συνύπαρξης. Το να περιμένουμε κάτι τέτοιο είναι, αν μου επιτρέπεις, ανόητο, μη σου πω κι επικίνδυνο. Η πολιτική σύγκρουση με τον εφιάλτη του ύστερου καπιταλισμού δε θα αποδειχθεί "ίσως περιττή", όπως διατείνονται κάποιοι. Η πολιτική σύγκρουση είναι επιβεβλημένη και αναπόφευκτη. 
 

Τώρα, τα δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης καλούνται πράγματι, σε πρώτη φάση, να καλύψουν ως ένα βαθμό ορισμένες από τις ανάγκες των μελών τους, στο πλαίσιο της έμπρακτης αλληλοβοήθειας. Όμως, όσο η επίθεση του συστήματος εναντίον των λαϊκών μαζών συνεχίζεται, όσο αυξάνεται η ανεργία και συνακόλουθα η φτώχια, όσο αυτό το σύστημα ληστρικής εξουσίας κρίνει ότι κάποιοι από εμάς "περισσεύουν" και μας οδηγεί σε μεγαλύτερη εξαθλίωση, τόσο περισσότερο θα γίνεται φανερό ότι τα δίκτυα δεν έχουν τη δυνατότητα να εξακολουθούν να καλύπτουν ανάγκες. Τα δίκτυα δεν είναι η λύση. Έχουν όμως τη δυνατότητα να γίνουν χώροι συσπείρωσης ανθρώπων που αγωνίζονται μαζί, με κοινά προβλήματα (εργασιακά, κοινωνικά, μορφωτικά, ελευθερίας του λόγου κ.ά.), κοινή οπτική και δράσεις.  

 

 

...ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ

Συνοψίζοντας, να πούμε αρχικά πως ό,τι γίνεται καλώς γίνεται. Σε πολλές περιπτώσεις τα αισθήματα φιλανθρωπίας που βλέπουμε να εκφράζονται είναι όντως ειλικρινή. Όμως, η προσφορά που στηρίζεται απλώς στη συναισθηματική φόρτιση έχει συνήθως σύντομο χρόνο ζωής και δεν μπορεί να αποτελέσει ικανή βάση για την οικοδόμηση στέρεων δεσμών ανάμεσά μας.                                 

Η αλληλεγγύη είναι συνειδητή δράση, όχι συναίσθημα. Είναι σχέση αμφίδρομη, ανάμεσα σε ανθρώπους ή ομάδες ανθρώπων που αγωνίζονται προς μια κοινή κατεύθυνση. Και όσο η αλληλεγγύη εξακολουθεί να εκδηλώνεται με αυτή τη λογική, τόσο περισσότερο εδραιώνεται μέσα μας ως πρακτική και μας "αποκαλύπτει" όλο και πιο ξεκάθαρα την κοινότητα των συμφερόντων, σε ταξικό πάντα επίπεδο. Ναι, επαναλαμβάνομαι: η συνείδηση του ποιοι είμαστε και η ενότητα είναι απαραίτητα συστατικά για να έχουν θετικό αντίκρισμα οι όποιες διεκδικήσεις.

Με αυτή την έννοια, όποιος θέλει να ενισχύσει το επίπεδο αλληλεγγύης θα πρέπει να φροντίζει να βελτιώνεται παράλληλα και το πολιτικό επίπεδο και κριτήριο, με τις όποιες κινήσεις, προτάσεις και δράσεις αλληλεγγύης επιλέγει κάθε φορά. Αυτό δίνει εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο στην ηθική ή υλική στήριξη του ενός προς τον άλλο, και αποτελεί γνήσια έκφραση αλληλεγγύης. Παράλληλα, οικοδομεί στην πράξη ένα άλλο ήθος, ένα ήθος που βασίζεται στην ικανοποίηση των αιτημάτων του ατόμου μέσα από το συλλογικό συμφέρον – κάτι που έρχεται, βέβαια, σε πλήρη αντιδιαστολή με την αστική ηθική, η οποία βασίζεται εξαρχής στην ικανοποίηση των αιτημάτων του ατόμου πάνω από το συλλογικό συμφέρον, συχνά πυκνά και εναντίον του.                                                                    

Το θέμα είναι ότι, όσο περισσότερες αναφορές και συζητήσεις γίνονται περί "αλληλεγγύης", τόσο περισσότερο απουσιάζει η αληθινή αλληλεγγύη. Όσο περισσότερο διαστρεβλώνεται η αυθεντική της έννοια και γεννιούνται νέες "εναλλακτικές προτάσεις και λύσεις", οι πιο πολλές συστημικές, τόσο μεγαλύτερη δυσκολία υπάρχει να συγκροτηθούν δίκτυα πρωτοβουλιών αλληλεγγύης με πλατιά απήχηση, και, κατ’ επέκταση, τόσο καθυστερεί να παίξει η αλληλεγγύη τον πραγματικό της ρόλο: της αποτελεσματικής στήριξης αγώνων και αγωνιστών.            

Το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα με τις προτάσεις που παρουσιάζονται σαν "αλληλεγγύη" είναι ακριβώς αυτό: ότι παρουσιάζονται σαν κάτι που στην πραγματικότητα δεν είναι και, άρα, δεν μπορούν να το στηρίξουν. Από την άλλη πλευρά, τα δίκτυα αλληλεγγύης που συγκροτούνται πράγματι χωρίς φιλανθρωπικούς στόχους, φέρουν, όπως είναι ευνόητο, πολιτική άποψη. Η δημιουργία τους και η ενεργή συμμετοχή σε αυτά είναι ξεκάθαρα πολιτική πράξη. Πολιτική –άλλη μια έννοια που έχει κακοπάθει τόσο– όχι κομματική. Γιατί, απλούστατα, πολιτική είναι όλα, είναι η θέση που έχεις επιλέξει να κρατάς στη ζωή ως πολίτης, οι δικές σου επάλξεις, πόσο μπορείς να συμβιβαστείς με τα παράλογα και τι γυρεύεις, τι ονειρεύεσαι. (Εσύ που "δε σ’ ενδιαφέρουν καθόλου τα πολιτικά", κι εσύ που πιστεύεις ότι "όλοι χωράμε, να το συζητήσουμε", πώς θα περιφρουρήσεις αυτή την υπόθεση για να μη χάσει απαρχής το νόημά της; Για να μη γίνει ένα ανώδυνο bazaar της Φιλοπτώχου, ένα τσάι κυριών;) 

Στο ερώτημα λοιπόν πώς αντιμετωπίζεται όλη αυτή η κατάσταση, στην ουσία το ζήτημα θα κριθεί από το κατά πόσον μπορούμε να "αναγνωρίσουμε" ο ένας τον άλλο και να συσπειρωθούμε με πνεύμα γνήσιας αλληλεγγύης, σε ολοένα μεγαλύτερες ομάδες ανθρώπων, στο πλαίσιο μιας κινηματικής πολιτικής πρακτικής, ενός αγώνα, ακόμα και ανεξάρτητα από επιμέρους ιδεολογικο-πολιτικές διαφορές και διαφωνίες, με στόχο τη ριζική αλλαγή –πάνω και πριν απ' όλα στη νοοτροπία– αντί για ένα απλό "χρύσωμα στο χάπι".

 

 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΕΝΟΤΗΤΑ

ένα κείμενο του Δημήτρη Γληνού, τόσο απρόσμενα επίκαιρο, 

για την ανάγκη της αλληλεγγύης, 

μέσα στην κορύφωση της κρίσης του 1932

Τότε υπήρχαν ακόμη αρκετοί πνευματικοί ηγέτες που έπαιρναν θέση και μιλούσαν δημόσια, οι άνθρωποι δεν έβλεπαν το έργο "μόνοι στο σπίτι"...

Ο Δημήτρης Γληνός, μεγάλος παιδαγωγός και αγωνιστής, που υπήρξε από τους πρωτεργάτες της λεγόμενης "γλωσσο-εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης", αισθανόταν πάντα χρέος του να υψώνει τη φωνή του για το δίκαιο, ν' ανοίγει δρόμους. Σε εξίσου πολύ δυσμενείς συνθήκες, στη διεθνή κρίση του 1932, με τεράστιες επιπτώσεις στην ελληνική κοινωνία και την οικονομία, που είχαν οδηγήσει τον Απρίλιο εκείνης της χρονιάς στη χρεωκοπία από την τελευταία κυβέρνηση Βενιζέλου, ο Δ. Γληνός, με συχνές παρεμβάσεις του σε προοδευτικά περιοδικά της εποχής, προσπαθούσε να ξυπνήσει τις φοβισμένες ή αποκοιμισμένες συνειδήσεις.

Το Δεκέμβριο του 1932, δημοσίευσε ένα συγκλονιστικό κείμενο στο νεανικό περιοδικό Νέοι Πρωτοπόροι, με στόχο να αφυπνίσει τους Έλληνες και να αναδείξει την έννοια της αλληλεγγύης (πολύ μακριά από την έννοια της φιλανθρωπίας...) ως στοιχείου σύμφυτου με τις αξίες του ανθρώπου. Πάνω απ' όλα ήθελε να προβάλει το πρόβλημα που αντιμετώπιζαν τα πρώτα θύματα εκείνης της κρίσης: τα παιδιά του φτωχού λαού. Τα ίδια που και σήμερα είναι τα πρώτα θύματα μιας βάρβαρης πολιτικής. 

 

Εδώ, αναδημοσιεύουμε ένα μεγάλο μέρος του κειμένου αυτού, που έχει ιδιαίτερη αξία, γιατί δεν έμενε μόνο στις διαπιστώσεις. Έδειχνε και το δρόμο. Είναι –πάντα, και σήμερα– η αλληλεγγύη. Κι αγώνας, ο κοινός αγώνας για να αντιμετωπιστεί η βαρβαρότητα. Χωρίς να αναμένουμε κάποιον σωτήρα! Αλληλεγγύη, στήριξη του ενός προς τον άλλο. Αλληλεγγύη, όχι η σκοπιμότητα της φιλανθρωπίας. Άλλωστε, η φιλανθρωπία ασκείται από εκείνους που υπεροπτικά δηλώνουν "φίλοι του ανθρώπου"!

Μέσα σ’ αυτή τη φοβερή στιγμή της παγκόσμιας κρίσης πλήθυνε το κακό, που ήτανε πάντα πολύ, μεγάλωσε η αθλιότητα των εξαθλιωμένων ανθρώπων. Ο εργάτης, ο φτωχός αγρότης, ο μικροεπαγγελματίας, ο υπάλληλος ζούνε μέσα σε μιαν αδιάκοπη αγωνία. Από τη μια, βλέπουνε τα πενιχρά τους έσοδα να γίνονται κάθε μέρα λιγότερα, τη στιγμή που όλα ακριβαίνουν, ή βλέπουνε τα λιγοστά προϊόντα του ολόχρονου μόχθου τους να μένουν απούλητα ή να πουλιούνται σε τιμές εξευτελιστικές. Από την άλλη, κάθε μέρα κρούει την πόρτα τους το σκιάχτρο της αναδουλειάς, με τη συντρόφισσά της, την πείνα. Και σ’ όσα σπίτια μπει μέσα το μεγάλο κακό, ρημάζουνε πια.

Άγριος πόλεμος κοινωνικός έχει ξεσπάσει, και οι πεινασμένοι, διεκδικώντας τα πιο απλά δικαιώματά τους στη ζωή, γίνονται πάλι θύματα. Μα απ’ όλους τους κυνηγημένους τα πιο τραγικά θύματα είναι τα παιδιά. (…) Το παιδί του βιοπαλαιστή ήτανε πάντα σε θέση σκληρή και μειονεκτική. Αλλά τώρα έγινε πια η μοίρα του αβάσταχτη. (…) Τα φτωχά παιδιά είναι των σκλάβων οι σκλάβοι (…) των απόκληρων οι απόκληροι.

Απέναντι στην απέραντη τούτη τραγωδία, που πλημμυρίζει τα σκοτεινά υπόγεια και τις υγρές αυλές μέσα στις πολιτείες, τα χαμόσπιτα των συνοικισμών και τις καλύβες της αγροτιάς σ’ όλη τη χώρα, η βοήθεια που η επίσημη και ιδιωτική φιλανθρωπία καταπιάνεται να δώσει δεν είναι ούτε σα σταγόνα νερού σε φλογισμένο καμίνι. Τα ελατήριά της, άλλωστε, δεν είναι καθαρά. Για να υπάρχει, της χρειάζεται να υπάρχουνε θύματα. Ο φτωχός εργαζόμενος λαός που είναι το θύμα, και τα παιδιά που είναι διπλά θύματα, πρέπει να ζητήσουνε και να βρούνε τη βοήθεια και την απολύτρωση από τον ίδιο τον εαυτό τους.

Όχι, δεν πρέπει να περιμένουν τη σωτηρία τους από την άλλη πλευρά. Και του πιο αδύναμου η δύναμη διπλασιάζεται, όταν ενώσει τη λιγοστή του μπόρεση με την προσπάθεια των συντρόφων του. Όταν ο εργάτης, ο αγρότης, ο φτωχός εργαζόμενος λαός νιώσει μιαν ολοκληρωτική αλληλεγγύη να τον ενώνει με όλους τους συντρόφους του στη δυστυχία, και μέσα στα σύνορα της χώρας κι όξω απ’ αυτήν, σ’ όλες τις χώρες της γης, και όταν κινηθεί ομόψυχα και ολόψυχα να βοηθήσει τον εαυτό του και τους άλλους, τότε θα βρει το δρόμο της ανακούφισης και της σωτηρίας. Αλληλεγγύη των δυστυχισμένων! Να το σύνθημα μιας καινούργιας δράσης, που μπορεί να φέρει τα πιο χειροπιαστά αποτελέσματα.Αλληλεγγύη οργανωμένη, ενεργητική, ζωντανή, θετική και έμπρακτη, αυτός είναι ο πρώτος όρος της σωτηρίας.

Η εργατική τάξη, το πιο συνειδητό και οργανωμένο κομμάτι του εργαζόμενου λαού, πρέπει να βαδίσει πρώτη το δρόμο αυτό στην ολότητά της, απάνω από τα κόμματα και κάθε πολιτική διαίρεση. Αλληλεγγύη και ενότητα. Και μαζί με τον εργαζόμενο φτωχό λαό πρέπει να βαδίσουν όσοι νιώθουν τον εαυτό τους αλληλέγγυο μ' εκείνους που αγωνίζονται για την απολύτρωση, όσοι νιώθουν και όσοι πονούν. Ελάτε να βοηθήσουμε τα παιδιά! Ελάτε να οργανώσουμε την αλληλεγγύη σε τούτο τον τομέα. Να βοηθήσουμε το ξύπνημα και τη συνειδητοποίηση της αλληλεγγύης, να βοηθήσουμε να φανερωθεί έμπρακτα το πρόβλημα... Η αλληλεγγύη των εργαζομένων κάνει θάματα. Μα και το πιο μικρό βήμα που μπορεί να γίνει απάνω σε τούτο το σωστό δρόμο, θα έχει τεράστια σημασία. Γιατί έτσι θα ξυπνήσει η συνείδηση του σκοτεινού δρόμου σε χιλιάδες χιλιάδων ανθρώπους. Όσοι μπορούν, όσοι θέλουν, όσοι νιώθουν, ας κινηθούν! Τώρα είναι η στιγμή! (...)

 

                                                   Αθήνα, Δεκέμβρης 1932

                                                                     ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΛΗΝΟΣ

πηγη:http://partoalliosnaxos.blogspot.gr/