Κοινή δράση από τους εργαζόμενους σε Κέντρα
Πρόληψης, ΚΕΘΕΑ, ΟΚΑΝΑ και 18 Άνω.
Του Μάριου Διονέλλη
Για τη συνέχιση μιας πολιτικής που πετάει στον
Καιάδα τους εξαρτημένους και τους πάσχοντες έκαναν λόγο σε κοινή τους συνέντευξη
Τύπου οι εργαζόμενοι του 18 ΑΝΩ, των Κέντρων Πρόληψης, του ΚΕΘΕΑ, και του ΟΚΑΝΑ.
Την ίδια μέρα με την ανακοίνωση των ονομάτων της νέας κυβέρνησης και με αφορμή
την κορύφωση των εκδηλώσεων για την Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών, οι
εργαζόμενοι εξέθεσαν το πλαίσιο στο οποίο πρέπει να κινηθεί η πολιτική πρόληψης
στη χώρα, σε εντελώς διαφορετικό δρόμο από αυτόν που χάραξαν τα μνημόνια και οι
όροι που επιβλήθηκαν από την Τρόικα στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα, οι εργαζόμενοι
κατήγγειλαν εκ νέου την περικοπή (περίπου στο μισό) των προϋπολογισμών του
Υπουργείου Υγείας για τους φορείς που ασχολούνται με την αντιμετώπιση των
εξαρτήσεων, περικοπή που έγινε τόσο το 2011 όσο και το 2012 και ζήτησαν την
απόδοση όλων των αναγκαίων πόρων για τη λειτουργία των προγραμμάτων.
Συγκεκριμένα, ζητούν την επαναφορά του 50% που κόπηκε από τον προϋπολογισμό των
Κέντρων Πρόληψης και του 33% από τους υπόλοιπους φορείς, γεγονός που καθιστά
αδύνατη τη λειτουργία τους.
Μετωπική δράση
«Θέλησή
μας είναι να παρέχουμε υπηρεσίες που να καλύπτουν τις κοινωνικές ανάγκες και να
συμβαδίζουν με τα αιτήματα της κοινωνίας και όχι να υποκρινόμαστε πως λύνουμε
προβλήματα», λέει στον Δρόμο εκ μέρους των εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης ο
Νίκος Λάϊος και τονίζει πως από δω και πέρα η δράση των σωματείων θα είναι
ενιαία και μετωπική ώστε και οι τέσσερις φορές να παλέψουν ενάντια στην
υποβάθμιση που προοιωνίζεται η υποταγή στα μνημόνια την οποία ετοιμάζεται να
εφαρμόσει και η νέα κυβέρνηση. Τις θέσεις των εργαζομένων παρουσίασαν εκ μέρους
των Κέντρων Πρόληψης ο Π.Τριανταφύλλου, από το ΚΕΘΕΑ ο Θ.Τζιούμπας, από τον
ΟΚΑΝΑ ο Γ.Κακλαμάνης και από το 18 Άνω ο Η.Γκότσης. Στη συνέντευξη Τύπου
παρέστησαν εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ οι βουλευτές Σ.Σακοράφα και Π.Κουρουμπλής, ο
οποίος τόνισε την ανάγκη παραμονής των δομών και των προγραμμάτων σε δημόσιο
χαρακτήρα. Οι εκπρόσωποι των προγραμμάτων κατήγγειλαν τη λειτουργία παράνομων
ιδιωτικών κλινικών, που κερδοσκοπούν σε βάρος των εξαρτημένων και των
οικογενειών τους, την ώρα μάλιστα που μεθοδεύεται η κατάργηση, συγχώνευση ή
ιδιωτικοποίηση των δημόσιων δομών σε όλα τα επίπεδα, αλλά και το καινούριο
«φρούτο» των ΜΚΟ που ξεφυτρώνουν αναλαμβάνοντας δράση στο χώρο των
εξαρτήσεων.
Εργασιακά θέματα
Οι εργαζόμενοι ζήτησαν
ενιαίο κι όχι ελαστικό εργασιακό καθεστώς, συμβάσεις, αμοιβές και εργασιακά
δικαιώματα που σέβονται τους εργαζόμενους και τους αποδέκτες των υπηρεσιών αλλά
και άμεσες προσλήψεις προσωπικού, ώστε να καλύπτονται κατ’ ελάχιστο οι
διεκδικήσεις των τοπικών κοινωνιών για ένα στέρεο δίκτυο Δομών σε όλη τη χώρα.
Στο ίδιο πλαίσιο απαίτησαν τη θεσμική κατοχύρωση των Κέντρων Πρόληψης, που
υπολείπονται σήμερα κατά πολύ από όλους τους υπόλοιπους Φορείς αντιμετώπισης των
εξαρτήσεων. Ο Λοβέρδος και τα υποκατάστατα
Όπως
τόνισαν αρκετές φορές στη συνέντευξη Τύπου οι εκπρόσωποι των εργαζομένων, η
πολιτική που ασκείται στο θέμα των εξαρτήσεων βρίσκεται σε εντελώς λάθος δρόμο,
προσηλωμένη στην επέκταση της χορήγησης υποκατάστατων ουσιών και μάλιστα χωρίς
καμιά μέριμνα για την διασφάλιση των προδιαγραφών ποιότητας και ασφάλειας. Την
ίδια στιγμή συρρικνώνονται τα «στεγνά» θεραπευτικά προγράμματα αλλά και ο τομέας
της πρόληψης. Όπως τονίστηκε, την πολιτική των υποκαταστάτων είχε κάνει «σημαία»
ο πρώην υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος, φτάνοντας μάλιστα να χαρακτηρίσει
«αντιεξαρτησιογόνα» τα υποκατάστατα, παραπληροφορώντας στην ουσία το κοινό, πέρα
από το γεγονός ότι αυτά δίνονται σε εντελώς ακατάλληλες συνθήκες, με ελλιπείς
ελέγχους κτλ.
Όσα ξέρουμε για τις εξαρτήσεις
Στο
πλαίσιο της συνέντευξης Τύπου τέθηκε το πολύ σοβαρό θέμα του δημόσιου λόγου για
τις εξαρτήσεις. Δηλαδή το πώς συζητάμε για αυτές, τι ακούμε από τα μέσα
ενημέρωσης και ποια στερεότυπα ακολουθούν τους εξαρτημένους ανθρώπους. Οι
εργαζόμενοι μίλησαν για την ανάγκη αποδόμησης του κυρίαρχου λόγου περί των
εξαρτήσεων, με την αποδαιμονοποίηση της εξάρτησης, των ίδιων των εξαρτημένων και
των υπηρεσιών αντιμετώπισης των εξαρτήσεων, με ουσιαστική ενημέρωση και
εκπαίδευση, ενάντια στην προχειρότητα, τον ρατσισμό και την «ατομική ευθύνη» του
κοινωνικού μεσαίωνα.
Κατά τη διάρκεια μίας συνάντησης στο σπίτι του, στο Μετς, ο αγωνιστής της Αντίστασης και πολυβραβευμένος στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, σκηνοθέτης του κινηματογράφου και του θεάτρου, Νίκος Κούνδουρος, μίλησε στην Κρυσταλία Πατούλη, για την μετεκλογική πολιτική κατάσταση της Ελλάδας, συμμετέχοντας στον δημόσιο διάλογο του tvxs.
Τί να σκέφτομαι για αυτήν την πρωτοφανή -για τα ελληνικά δεδομένα- σύμπραξη (αν και πρώτη ήρθε στο μυαλό μου η λέξη... συμπαιγνία) των τριών κομμάτων, οι οποίοι αποφάσισαν να πάψουν να βρίζονται; Η σύμπραξη αυτή, δεν είναι κάτι που το αποφασίζει κανείς την ώρα που κοιμάται. Είναι τεράστια σημασίας μια τέτοια απόφαση. Δηλαδή, η σύγκλυση και η συνεργασία τριών κομμάτων, που μέχρι χτες είχαν μια εχθρική σχέση. Και τα τρία κόμματα, είχαν το μπαϊράκι το δικό τους –ελληνικό έθιμο κι αυτό- και ξαφνικά εμφανίστηκε η πρόταση: Δεν έχουμε τρία κόμματα, αλλά μία πατρίδα. Αυτή την τραγική, τη μελαγχολική και τρυφερή λέξη: Πατρίδα, αναγκάζονται αυτή τη στιγμή, τρεις χθεσινοί αντίπαλοι, να συμπέσουν στην άποψή τους, και να πουν: Είμαστε η Ελλάδα. Ναι, κύριε Σαμαρά είσαστε ένα μέρος από όλη την Ελλάδα. Ναι, κύριε Βενιζέλο, είσαστε ένα μικρό μέρος από την Ελλάδα. Ναι, κύριε Κουβέλη είστε περίπου το ένα πέμπτο από την Ελλάδα. Και αναγκάζεστε, τώρα, να είστε… ένα. Και είστε όλοι μαζί μία εξουσία. Τα «βρήκατε»; Δεν τα «βρήκατε»; Θα τα «βρείτε» αργότερα; Είναι ακόμη πολύ νωρίς για να δούμε τι μπορεί να κάνει αυτή η συναρπαστική - σε θεωρητικό επίπεδο σύμπραξη… πάλι συμπαιγνία πήγα να πω… Όλο λάθος λέξεις, οι οποίες δεν είναι αυτές το λάθος… Το λάθος είναι, ότι η ίδια λέξη περιέχει το λάθος, αλλά, είμαστε ένα λάθος. Εμείς, όλοι οι Ρωμιοί, δεν έχουμε την αίσθηση του λάθους όλη την ώρα; Φαντάζεστε ότι υπάρχουν Έλληνες ικανοποιημένοι; Ότι αυτή είναι η τάξη των πραγμάτων; Ότι αυτό θελήσαμε μέσα από της περιπέτειες της φυλής; Αυτό θελήσαμε, κι αυτό πετύχαμε; Και θα πει ο καθένας την απάντηση: Όχι! Άλλο θελήσαμε. Τώρα, αυτό που ζούμε αυτή τη στιγμή, είναι ένας συμβιβασμός, που με χίλια ζόρια μεταχειρίζεται ή εκμεταλλεύεται τη λέξη συμβιβασμός, αλλά θα το δείξει ο χρόνος… Ήδη, άκουσα τον Βενιζέλο να λέει: Για να το ξεκαθαρίσουμε, διαφωνούμε ριζικά ιδεολογικά με τη Νέα Δημοκρατία. Κι όμως, αυτός που δηλώνει ότι διαφωνεί ριζικά ιδεολογικά με τη Νέα Δημοκρατία, αυτή την ώρα μιλάει εν ονόματι και της Νέας Δημοκρατίας. Άντε, τρέχα και γύρευε, δηλαδή, τι θα καταλάβω, εγώ, ο απλοϊκός. Που, δυστυχώς, δεν είμαι απλοϊκός. Μακάρι να ήμουνα. Αλλά ο Ρωμιός δεν μπορεί να διαθέτει εργαλεία ερμηνείας των όσων λέγονται και γίνονται γύρω μας όλη την ώρα. Δεν τα έχει αυτά τα εργαλεία. Άρα, ανασύρει ερμηνείες, κυρίως από κάποιο παλιό ένστικτο – και ο Ρωμιός, δόξα το Θεό, έχει αυτή την χάρη. Ένα ένστικτο, ένα αρχαίο ένστικτο, που έχει επιτρέψει στον Ρωμιό από τον Περικλή μέχρι σήμερα, να επιζήσει, και να επιζήσει ως έθνος. Λέω, λοιπόν, και εγώ, ως ένας Έλλην, με τρία διαιρεμένα σε τρία κόμματα: Νέα Δημοκρατία, Πασόκ και Δημάρ, προσπαθώντας να συνταιριάξω αυτές τις ιδεολογίες, αλλά συγχρόνως προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου τους λόγους, τα μηνύματα, τις δηλώσεις των τριών εκπροσώπων αυτών των τριών κομμάτων, και δεν βρίσκω τίποτα! Αλλά όμως, από την άλλη μεριά, ξέρω πολύ καλά, ότι τα θέματα που είναι κυρίαρχα αυτή την ώρα, τα θέματα που θα ορίσουν τη μακροβιότητα ή όχι αυτής της κυβέρνησης, είναι πάρα πολύ συγκεκριμένα. Δηλαδή, μπορεί, να είναι πια φανερό, ότι η δημοκρατία είναι το παραμύθι γύρω από το οποίο κινούνται και τα τρία κόμματα. Όμως, αυτό το παραμυθάκι της δημοκρατία, για την ώρα τους κρατάει, αλλά μεθαύριο θα ξεσπάσει η πρώτη σύγκρουση. Σύγκρουση για τη διαχείριση περί των οικονομικών, σύγκρουση για τη διαχείριση περί της παιδείας, σύγκρουση για τη διαχείριση των φοροφυγάδων και των συνεπειών της φοροδιαφυγής, κλπ. Όλα αυτά, δεν υπόσχονται μία αγαθή σχέση τριών κομμάτων. Πάνω, λοιπόν, σε αυτή τη σκέψη, μιλάω και εγώ. Δεν πιστεύω ότι θα προκόψουνε. Άρα, δεν πιστεύω ότι θα κρατήσει πολύ αυτή η Ιερή Συμμαχία – έτσι βαρύγδουπα την ονομάζω Ιερή Συμμαχία. Δεν θα κρατήσει πολύ. Μια σπίθα χρειάζεται για να τιναχτεί στον αέρα. Ποιος θα είναι ο πυροδότης; Θα είναι ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος; Ποιος ξέρει. Ομολογώ, ότι άκουγα τον Βενιζέλο που μιλούσε, αναπτύσσοντας το πλάνο διαχείρισης της εξουσίας και εμεινα σε μία σχέση ικανοποιημένου πολίτη. Τα έλεγε έξυπνα. Ήταν ορθός. Ήταν συμβιβαστικός. Ήταν πρακτικός. Είχε ένα σωρό πολιτικές χάρες. Και λέω, άραγε, αυτός, ο κατά κάποιον τρόπο ηγέτης, ενός μικρού ποσοστού των Ελλήνων, είναι αυτό που ακούω, τώρα, από ένα βήμα με συγκεκριμένους αποδέκτες, δηλαδή, των μελών της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματός του; Με γοήτευσε. Αλλά, ίσως θα με γοητεύσει το ίδιο ο Σαμαράς, όταν για τα ίδια πράγματα, μιλήσει αύριο, με τον δικό του τρόπο. Γιατί, δεν μπορούν να πούνε άλλα πράγματα. Για την υγεία μιλάνε, για την παιδεία μιλάνε, για τη διοίκηση μιλάνε, ή για τους φόρους… Δεν είναι πολλά τα θέματα. Ένα είναι το θέμα… ομιλίας και για τους τρεις. Διότι, δεν προφταίνει να παρουσιάσει πράξεις, το νέο Πασόκ που ονειρεύεται ο Βενιζέλος. Διότι, με τον τρόπο του, αρνιέται όλη την προϊστορία του Πασόκ, και ονειρεύεται να στήσει επί εξουσίας του αυτό το νέο Πασόκ και δεν κάνει λάθος, οι προγραμματικές δηλώσεις ενός νέου Πασόκ είναι πειστικές. Από κει και πέρα, όμως, αν μπούμε στα καφενεία, θα ακούσουμε ερωτήματα όπως: Αυτό γιατί το είπες; Είσαι σε θέση να το εξασφαλίσεις; Ή π.χ. τί δουλειά έχεις να μιλάς, εσύ, για τα φάρμακα, εφόσον δεν γνωρίζεις τις κινήσεις ενός κράτους που πήρε στα χέρια του την ύποπτη διαχείριση της υγείας των ανθρώπων, και καταντήσαμε να υποχρεώνεται ο καταναλωτής ενός φαρμάκου να καταβάλει ο ίδιος όλο το ποσόν της χρέωσής του, συν εκείνης του Ταμείου του. Διαφαίνεται, λοιπόν, μία αγωνία. Προσπαθούν να τα βρούνε. Με τα λόγια, ο κάθε υπουργός κάνει μια κατάθεση: Είμαι αυτός, έχω αυτό το παρελθόν, και υπόσχομαι αυτά για το μέλλον. Μόνο λόγια. Αυτή τη στιγμή στήνουμε πάνω σε ένα παλκοσένικο ένα θεατρικό και ανεβαίνει ένα ένα κομμάτι από το… κράτος και ότι εκπροσωπεί το κάθε κομμάτι κράτους, σε ποσοστό ψήφων. Τα κακό ποιό είναι; Ότι τώρα θα παιχτεί ένα παιχνίδι εξουσίας. Τα τρία κόμματα θα βγουν στην αρένα των ταυρομαχιών για να πολεμήσει το καθένα τον έναν και μοναδικό… ταύρο! Αυτά έχω να παρατηρήσω πάνω στην σημερινή πολιτική κατάσταση της χώρας. Τα υπόλοιπα, τα λέει ο ίδιος ο λαός, τα λέτε εσείς οι δημοσιογράφοι, θα τα πει ο κάθε υπουργός από τη θέση του. Ήδη, ακόμα δεν ξεκίνησαν την διαχείριση της εξουσίας τους και έχουμε τρεις παραιτήσεις στα γρήγορα… Γιατί φύγανε νομίζετε; Τρομάξανε. Το ‘βάλαν στα πόδια. Αυτή είναι η φράση. Τους τρόμαξε το κράτος, το όποιο κράτος. Αν εμείς, από την άλλη πλευρά, ρίξουμε μια ματιά στην ιστορία, όλες οι επαναστάσεις είχαν κίνητρο την πείνα. Ο λαός, ο οποίος, για παράδειγμα, πήρε μέρος στη Γαλλική Επανάσταση, ή ο λαός που κατέβηκε στους δρόμους της Πετρούπολης, είχε κίνητρο την πείνα. Τίποτε άλλο. Όχι την εξουσία. Κι όταν μιλάμε για εξουσία, μιλάμε για την εξουσία που εξασφαλίζει τον επιούσιο. Λοιπόν, τώρα, θα πεινάσουμε και μεις. Γιατί, δεν είναι δυνατόν να υπάρχει τόσο μεγάλο ποσοστό ανέργων, αστέγων, υποαπασχολούμενων… Και η πείνα μπορεί να είναι άοπλη, τώρα, αλλά, σε λίγο θα πάψει να ‘ναι άοπλη! Και θα δούμε στο δρόμο εικόνες, που δεν τις έχουμε φανταστεί καν.
Ο τρόπος ζωής που επιβλήθηκε τις
τελευταίες δεκαετίες στην ελληνική κοινωνία βασίστηκε στην εξατομίκευση και το
προσωπικό βόλεμα. Αποτέλεσμα, η διάλυση της κοινωνικής συνοχής που συνακόλουθα
έφερε το ξεθώριασμα της συλλογική μνήμης. Γι΄αυτό ας ξαναπιάσουμε την ιστορία
από το μηδέν: Ο φασισμός και ο ναζισμός είναι εχθροί της ελευθερίας και ο
στόχος τους είναι η εγκαθίδρυση του πιο ολοκληρωτικού κράτους και η συγκρότηση
μια κοινωνίας στρατιωτικού τύπου, με απουσία προσωπικών και πολιτικών
ελευθεριών, βασισμένη στη βία, στην υποταγή και την υποδούλωση στους ιεραρχικά
ανώτερους, δηλαδή στους πιο δυνατούς -προς όφελος των βιομηχάνων, των
τραπεζιτών και των εξουσιαστών.
Οι σημερινοί πολιτικοί απόγονοι των
ταγματασφαλιτών, των μαυραγοριτών και των χουντικών, οι παρακρατικοί
εγκληματίες της Χρυσής Αυγής δηλητηριάζουν την κοινωνία με το ρατσιστικό τους
μίσος και τα φασιστικά και χουντικά τους παραληρήματα παριστάνοντας τους
αγανακτισμένους, ενώ είναι πολύτιμοι σύμμαχοι του συστήματος. Πράγμα που
αποδεικνύεται περίτρανα από την πρόσφατη ιστορία.
Οι στενότατοι δεσμοί που ανέπτυξαν
μεταξύ τους κεφάλαιο και φασισμός κατά το β΄παγκόσμιο πόλεμο στοιχειοθετήθηκαν
λεπτομερώς στις Δίκες της Νυρεμβέργης. Τραπεζίτες όπως ο Σρέντερ, βιομήχανοι όπως
ο Κίρντοφ, ο Τίσεν, ο Κρουπ, (της πολεμικής βιομηχανίας Alfried Krupp A.G.), η
ηγεσία της I. G. Farben, (εκ των μεγαλυτέρων μονοπωλίων χημικών παγκοσμίως), ο
Βόγκλερ, (της United Steel Works) και άλλοι επιφανείς κεφαλαιόκρατες ήταν
στενοί συνεργάτες του Χίτλερ και επωφελήθηκαν τόσο από την άγρια εκμετάλλευση
των εργατών που επέβαλε το ναζιστικό καθεστώς, όσο από το αιματοκύλισμα του
δεύτερου παγκόσμιου πολέμου. Σημαντικό ρόλο στήριξης της ναζιστικής Γερμανίας ,
ακόμα και κατά τη διάρκεια του β’ παγκόσμιου πολέμου, έπαιξαν και τα
αμερικανικά μονοπώλια: η Ford, η General Motors, η General Electric, η Standard
Oil (η σημερινή Exxon-Mobil), η IBM, η ΙΤΤ (η σημερινή ΑΤ&Τ), η Τράπεζα
Chase Manhattan και πολλοί άλλοι, έκαναν τεράστιες επενδύσεις, επωφελούμενοι
του «εξαιρετικού» επιχειρηματικού κλίματος που προσέφερε η ναζιστική Γερμανία,
αποκομίζοντας ακόμα μεγαλύτερα κέρδη.
«Ο Εθνικοσοσιαλισμός απελευθέρωσε τον Γερμανό εργάτη από τη μέγγενη
ενός δόγματος (σ.σ. του κομμουνισμού) που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη
όσο και για τον εργαζόμενο. Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος
του. Τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και συνεπώς σύντροφό
μας (σ.σ. των βιομηχάνων!)». Από ομιλία του Γ. Κρουπ, 26/1/ 1934, Ντοκουμέντο
D-392, ΠΔΝ
Ο αρχηγός των χρυσαύγουλων
Μιχαλολιάκος στους ύμνους προς τη χούντα αποσιωπά ότι οι δικτάτορες πρώτοι
έδωσαν θαλασσοδάνεια στους εφοπ-ληστές, ενώ και σήμερα επιχειρηματίες και
πολυεθνικές χρηματοδοτούν τα τάγματα εφόδου. Κατά τα λοιπά, οι απόγονοι των γερμανοτσολιάδων
πουλάνε εθνικισμό για να συσπειρώσουν στα τάγματα εφόδου που συγκροτούν αυτούς τους
οποίους πετάει το σύστημα στη φτώχεια και την ανεργία, προωθώντας τον κοινωνικό
κανιβαλισμό.
Εξάλλου, ο εθνικισμός
χρησιμοποιείται για να αποπροσανατολίσει τους εκμεταλλευόμενους από τα
κοινωνικά και ταξικά προβλήματα, για να τους διαιρέσει και να τους στρέψει σε
φανταστικούς εχθρούς ενώ μαίνεται η άγρια επίθεση από τα αφεντικά: ελληνική
κυβέρνηση, τρόικα, δντ, ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο.
Ακούσαμε τον ντόπιο μέντορα των
χρυσαύγουλων στη Νάξο να αναφέρει το κεντρικό σύνθημα της συμμορίας του στο
ραδιόφωνο: ΚΑΘΕ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΑΝΕΡΓΟΣ. Κι αναρωτιέται
κανείς: Πώς ένας μετανάστης παίρνει θέσεις εργασίας από άνεργους δασκάλους,
καθηγητές, νοσηλευτές, γιατρούς, μηχανικούς, λογιστές, μηχανικούς υπολογιστών,
τοπογράφους, δημόσιους υπαλλήλους σε εφεδρεία κλπ κλπ. Μήπως φταίνε οι
μετανάστες για τις απολύσεις στην ελληνική χαλυβουργία -όπου οι εργάτες
απεργούν εδώ και οχτώ μήνες, όταν ο βιομήχανος Μάνεσης τους δήλωσε ότι θα
μειώσει μεροκάματα και ώρες εργασίας για να αυξήσει τα υπέρογκα κέρδη του; Και
τα χρυσά αυγά, οι προσκυνημένοι που παριστάνουν ότι είναι με το μέρος του
αδύναμου έλληνα, πώς αντέδρασαν;
Μην τολμήσετε να απεργήσετε. Κάντε ό,τι σας ζητάει ο εργοδότης. Αλλιώς
θα χάσετε τη δουλειά σας. Η πρόταση της Ελληνικής Χαλυβουργίας προς τους
εργαζόμενους (για απολύσεις και περικοπές των μισθών) ήταν λογική υπό τις
δύσκολες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στην αγορά». Χρυσή Αυγή – Πυρήνας Μαγνησίας
-Γενάρης 2012.
Η εγκληματική συμμορία Χρυσή Αυγή
όχι μόνο δεν είναι πολέμια του συστήματος, όπως ισχυρίζεται ψευδώς, αλλά είναι
το μακρύ χέρι της σαπίλας του. Τα αντικοινωνικά αυτά αποβράσματα επενδύουν πάνω
στο φόβο, την ανασφάλεια και την απογοήτευση του κόσμου για να εξαπολύσουν
πογκρόμ ενάντια στους μετανάστες. Επιτίθενται πρώτα στο πιο αδύναμο,
κατακερματισμένο κομμάτι, λες και πρόκειται να λυθεί έτσι ένα παγκόσμιας
διάστασης πρόβλημα. Το κύμα της μετανάστευσης είναι αποτέλεσμα της λεηλασίας
των χωρών τους και των ιμπεριαλιστικών πολέμων που έχει σκορπίσει την πείνα και
τον θάνατο σε μεγάλες περιοχές του πλανήτη, και δεν πρόκειται να ανακοπεί ούτε
με στρατόπεδα συγκέντρωσης, ούτε με τις επιθέσεις της αγέλης των θρασύδειλων σε
μεμονωμένα πρόσωπα.
Εξάλλου και η μαζική μετανάστευση
των ελλήνων στο παρελθόν σταμάτησε μόνο όταν βελτιώθηκε το επίπεδο ζωής στη
χώρα. Οι ρατσιστικές επιθέσεις που δέχτηκαν οι έλληνες μετανάστες στην ξενιτιά
από αντίστοιχους εγκληματίες του εξωτερικού -με πιο πρόσφατη τη δολοφονία
έλληνα μετανάστη στο Μόναχο από γερμανούς ομοϊδεάτες των χρυσαυγιτών μόλις το
2005- αποκαλύπτουν ότι οι έλληνες φασίστες είναι γελοίοι, ανιστόρητοι και
λοβοτομημένοι. Επιπλέον κοροϊδεύουν τον κόσμο παριστάνοντας ότι δεν είναι ναζί
(μήπως ντρέπονται;), ενώ άλλα λένε οι γραπτοί ύμνοι τους στον Χίτλερ και οι
ναζιστικοί χαιρετισμοί, τόσο στο δρόμο όσο και στο δημοτικό συμβούλιο του δήμου
Αθηναίων όταν εκλέχτηκε ο Μιχαλολιάκος. Ακόμα και εδώ
στη Νάξο, όσοι βρέθηκαν στη διαμαρτυρία έξω από τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό όταν
έδινε συνέντευξη ο υποψήφιος της χρυσής αυγής έγιναν μάρτυρες του ναζιστικού
χαιρετισμού υποστηρικτή του που έσπευσε για να τον σώσει από τους αντιφασίστες.
Στις σημερινές συνθήκες φτώχειας,
ανασφάλειας και εξαθλίωσης που επιβάλλουν τα διεθνή και ντόπια αφεντικά οι
απαντήσεις βρίσκονται στην ανάπτυξη της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης
ανάμεσα στα πιο χαμηλά στρώματα με σωματεία βάσης, με ανοιχτές συνελεύσεις, με
την κοινωνική ανυπακοή και με μαζικές κινητοποιήσεις -απεργίες, καταλήψεις
δημοσίων κτιρίων, δυναμικές διαδηλώσεις. Παράλληλα η δημιουργία αντιθεσμών
(κοινωνικά ιατρεία, αλληλέγγυα οικονομία, καταλήψεις χώρων για στέγαση και
κοινωνική παρέμβαση), πάντα στην κατεύθυνση του αγώνα μέχρι την ανατροπή του
βάρβαρου και άδικου συστήματος, είναι τα κύτταρα που μετουσιώνουν την
αλληλεγγύη σε κοινωνική δράση.
Όσοι υπηρετούν αυτό το σύστημα θα μας βρουν απέναντί τους τόσο
στην πολιτική αντιπαράθεση όσο και στο δρόμο.
Έχω δουλέψει στα ορυχεία 25 χρόνια. Κατέβηκα για πρώτη φορά στα 18 μου, και θα ήθελα να σας πώ ότι εκπλήσσομαι από πολλά απ’ τα σχόλια που διαβάζω για τους ανθρακωρύχους και την πρόωρη συνταξιοδότηση που ισχύει γι αυτούς όπως και γι άλλες ομάδες εργαζομένων. Θα ήθελα να σας μεταφέρω τη δική μου οπτική, και αν μπορέσω να αποσαφηνίσω ορισμένες αμφιβολίες που βλέπω ότι υπάρχουν για το θέμα αυτό.
1. Ο αγώνας που διεξάγουν αυτή τη στιγμή οι ανθρακωρύχοι, δεν είναι για να διεκδικήσουν χρήματα, αλλά για να γίνει σεβαστή η συμφωνία που υπέγραψε πέρυσι το υπουργείο βιομηχανίας και τα συνδικάτα των ανθρακωρύχων, που προέβλεπε τη συνέχιση των επιδοτήσεων ως και το 2018.
Τα χρήματα αυτά προέρχονται απ’ την Ευρωπαϊκή Ένωση, κι όχι απ’ την ισπανική κυβέρνηση, μ’ αυτό θέλω να πώ ότι δε ζητάμε από κανέναν ισπανό να “στερηθεί για να μας βοηθήσει” όπως λένε πολλοί απ’ τους επικριτές μας. Όσον αφορά πάλι αυτά τα χρήματα που δικαιούνται οι οικογένειες των ανθρακωρύχων, καθώς προέρχονται από το Εξωρυκτικό Ταμείο που υποτίθεται αποσκοπούσε στη δημιουργία εναλλακτικών στον λιθάνθρακα, ώστε να μπορούμε να εργαστούμε στις περιοχές μας μετά το κλείσιμο των ορυχειών. Ε λοιπόν, όπως και σε πολλούς άλλους τομείς, τα χρήματα αυτά τα διαχειρίστηκαν οι πολιτικοί και τα συνδικάτα, όπως ήθελαν. Με μέρος αυτών, για παράδειγμα, ο κύριος Gabino de Lorenzo (πρώην δήμαρχος του Οβιέδο) πλήρωσε την ασφαλτόστρωση δρόμων της πόλης του, το νέο εκθεσιακό και συνεδριακό μέγαρο που έχτισε και μια σειρά από άλλα έργα. Η δε πρώην δήμαρχος της Χιχόν (η κυρία Felgeroso) επένδυσε ένα άλλο μερίδιο στην ίδρυση ενός τεχνικού εκπαιδευτικού ιδρύματος και σε άλλα έργα.
Στην κοιλάδα του Turón, στα ορυχεία της Cuenca del Caudal, όπου ζω, έχουμε πάνω από 600 νεκρούς εργάτες (μόνο αυτούς για τους οποίους γνωρίζουμε, καθώς στον εμφύλιο πόλεμο πυρπολήθηκαν τα επίσημα αρχεία) στα ορυχεία από το 1889 ως το 2009, όταν και έκλεισαν. Το μόνο που άνοιξε μετά ήταν ένα αθλητικό κέντρο, χωρίς καν εισόδους, όπου για να πάει να τρέξει κανείς πρέπει να περάσει από ένα μονοπάτι. Ολόκληρος ο χώρος είναι γεμάτος σκουπίδια, τα οποία σιγά-σιγά τον κατακλύζουν. Παρά την εκβιομηχάνιση, η οποία υποτίθεται ότι δημιουργεί σταθερές θέσεις εργασίας ώστε να υπάρχει μέλλον στην περιοχή, δεν υπάρχει τίποτα.
2. Εκπλήσσομαι που τόσο πολλοί άνθρωποι μιλούν άσχημα γι αυτήν την επιδότηση, δεν ήθελα να το γράψω αυτό, αλλά επιδοτούνται κι άλλοι τομείς όπως η κτηνοτροφία, η γεωργία, η αλιεία και πολλοί ακόμα που δεν έχω όρεξη να αναφέρω, αλλά εγώ προσωπικά είμαι χαρούμενος γι αυτό, προτιμώ να ενισχύονται οι εργαζόμενοι παρά οι chorizos (στμ: ισπανικό αλλαντικό, μεταφορικά: οι κλέφτες, οι μαφιόζοι) που μας ληστεύουν κάθε μέρα.
3. Με το πέρας του εμφυλίου πολέμου, φαίνεται πως πολλοί δε γνωρίζετε ότι ήταν οι ανθρακωρύχοι που εργάζονταν μια επιπλέον ώρα αμισθί κάθε μέρα για πολύ καιρό, ώστε να αποκαταστήσουν τις καταστροφές του φρανκισμού στη χώρα, όταν στα ίδια μας τα σπίτια δεν είχαμε καλά-καλά να φάμε.
4. Το έτος 1962, οι ανθρακωρύχοι ξεκίνησαν μιαν απεργία που εξαπλώθηκε σ’ όλη την Ισπανία, και στην οποία κατακτήθηκαν πολλά απ’ τα δικαιώματα που όλοι οι ισπανοί έχουμε σήμερα και προσπαθούν να μας τα πάρουν πίσω. Στην απεργία αυτή, είχαμε πολλούς τραυματίες, συλληφθέντες, πεινασμένους και εξορισμένους σε άλλες επαργίες της Ισπανίας, μακριά απ’ τις οικογένειές τους, που άρχισαν να επιστρέφουν μόλις το 1980.
5. Όσον αφορά την πρόωρη συνταξιοδότηση, είναι μύθος πως οι ανθρακωρύχοι βγαίνουν στη σύνταξη στα 40, με εφάπαξ ανάλογο του να πιάναμε τον πρώτο λαχνό στο λαχείο. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική, οι άνθρωποι που συνταξιοδοτούνται νωρίς έχουν ήδη προκαταβάλει 50% αυξημένες εισφορές κοινωνικής ασφάλισης, ούτως ώστε για κάθε διετία εργασίας, πληρώνουν εισφορές για ένα ακόμη έτος, έτσι για παράδειγμα, εγώ που εργάστηκα 25 χρόνια, έχω πληρώσει κοινωνική ασφάλιση για 37μισυ χρόνια. Πιστεύει κανείς από σας ότι θα ήθελε να πληρώνει όσα εμείς σ’ αυτήν την κοινωνική ασφάλιση;
6. Ο λιθάνθρακας που εισάγεται απ’ το εξωτερικό είναι σύμφωνα μ’ εσάς φθηνότερος απ’ τον εγχώριο, προσωπικά δεν είμαι καθόλου πεπεισμένος γι αυτό, όμως ας δεχθούμε ότι έχετε δίκιο. Θέλετε λοιπόν να μας βλέπετε να δουλεύουμε σα σκλάβοι όπως στις χώρες αυτές; Εγώ δεν το θέλω αυτό για κανέναν εργάτη στον κόσμο. Αυτά που θα σας γράψω τώρα είναι πραγματικότητα, έχω δουλέψει με συναδέλφους απ’ την Τσεχία και την Πολωνία, όταν ήρθαν μερικοί στις Αστούριες, κι όταν μπήκαν στα καταστήματα να ψωνίσουν τα είχαν παίξει, επειδή μπορούσαν να αγοράσουν κάποια ψιλοπράγματα που στις χώρες τους ήταν όμως αδιανόητα. Τα πρώτα χριστούγεννα που περάσανε μαζί μας, κρατούσαν στο κάθε χέρι κι από ένα μαντολάτο… Τους ρωτήσαμε γιατί αυτό, και μας εξήγησαν πως στις χώρες τους δεν θα άντεχαν με τίποτα οικονομικά να το αγοράσουν, επειδή οι μισθοί τους τους έφταναν ίσα-ίσα για ένα πιάτο φαί, κι αυτό φτωχικό. Θέλω να πω εδώ ότι αν δεν υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας, θα ισχύει σύντομα και για μας το ίδιο.
7. Όσον αφορά τα οδοφράγματα στους αυτοκινητοδρόμους, θα ήθελα να απαντήσω σ’ όλους εκείνους που διαμαρτύρονται επειδή οι ανθρακωρύχοι τους εμποδίζουν να πάνε στη δουλειά ή στη σχολή τους, και λένε πως κι οι ίδιοι αν έχουν προβλήματα στη δουλειά τους, δεν πάνε να “ενοχλούν” άλλους στην εργασία τους. Θα πώ ότι κάθε φορά που κάποιοι συνάδελφοι από άλλους χώρους εργασίας μας ζήτησαν βοήθεια για να υπερασπιστούν τις θέσεις τους, σταματήσαμε τη δουλειά μας για ολόκληρα 24ωρα, στηρίζοντάς τους είτε βρίσκονταν στη χώρα είτε στο εξωτερικό. Όταν απεργούσαν οι Άγγλοι ανθρακωρύχοι, σταματήσαμε την εργασία μας και μαζέψαμε χρήματα για να στείλουμε στις οικογένειές τους για να μην πεινάσουν. Αμφιβάλλει κανείς ότι δε θα ενωθούμε με οποιονδήποτε κλάδο βάλλεται; Αλλά φαίνεται πως σήμερα είναι ξεπερασμένο να ζητάς τη βοήθεια των άλλων. Κι όμως, το να βοηθάμε ο ένας τον άλλον είναι κάτι θεμελιώδες, ενώ το να τρωγόμαστε ο ένας με τον άλλον ως συνήθως, είναι κάτι που οφελεί μόνο αυτούς που βρίσκονται από πάνω μας.
Αν όλοι οι Ισπανοί εργαζόμενοι ήταν τόσο ενωμένοι όσο οι ανθρακωρύχοι, οι κυβερνώντες αυτής της χώρας θα το σκέφτονταν πολύ καλά προτού προχωρήσουν στις περικοπές που τώρα κάνουν χωρίς δεύτερη σκέψη, μπορώ να σας διαβεβαιώσω γι αυτό. Σκεφτείτε λοιπόν ποιός πραγματικά σας εμποδίζει να πάτε στη δουλειά ή στη σχολή σας, ποιός είναι αυτός που απολύει εργαζομένους και πραγματοποιεί περικοπές στην εκπαίδευση, δεν είναι άλλοι απ’ τους πολιτικούς μας.
Θα ήθελα επίσης να πω σ’ αυτύς που λένε ότι πρέπει να πάμε να διαμαρτυρηθούμε στην Μαδρίτη αν θέλουμε, στις πόρτες του υπουργείου και να τους αφήσουμε αυτούς “στην ησυχία τους”, ότι αυτό το έχουμε κάνει προ πολλού, αλλά η λογοκρισία των ΜΜΕ φροντίζει να μην ενημερώνει με διαφάνεια για τίποτα.
Πιστεύω ακράδαντα ότι ένας εργαζόμενος που υπερασπίζεται τα δικαιώματά του δεν είναι τρομοκράτης, όπως μας αποκαλούν σήμερα επειδή αγωνιζόμαστε για τη ζωή των οικογενειών μας.
Σας καλώ όλους να βγείτε απ’ τα σπίτια σας και να υπερασπιστείτε τις ζωές όλων μας. Όσο μας κρατούν κλεισμένους στο σπίτι, τους επιτρέπουμε να μας ρίξουν λίγο-λίγο, μέτρα μετά από άλλα μέτρα, στην πείνα.
Θέλουν τα παιδιά σας και τα παιδιά μας να μείνουν αμμόρφωτα σαν εμάς, που βλέπαμε τους τοίχους των σχολείων περισσότερο απ’ έξω παρά από μέσα, καθώς ένας αμμόρφωτος άνθρωπος είναι πιο εύκολο να υποταχθεί.
Να ενημερώνεστε, να αμφισβητείτε τα πάντα όσα βλέπετε στην τηλεόραση, τώρα που έχετε το διαδίκτυο, τα κινητά τηλέφωνα, μπορείτε μ’ αυτά να είστε σε συνεχή επαφή, να οργανώνεστε με όποιον τρόπο επιθυμείτε, ειρηνικά, στα οδοφράγματα απευθείας, όπως και να ‘χει οργανωθείτε! Θέστε στόχους και πραγματοποιήστε τους γρήγορα. Η κυβέρνηση κινείται κι αυτή πολύ γρήγορα όταν η κατάσταση είναι προς όφελός της, και το ξέρετε. Αφαιρέστε τη λέξη “φόβος” και τη φράση “και τί θα αλλάξει μ αυτό;” απ’ το μυαλό σας και πάρτε το μέλλον σας στα χέρια σας.
Αν κάποιος δεν καταλαβαίνει οτιδήποτε απ’ όσα έγραψα ή έχει κάποια συγκεκριμένη ερώτηση, ευχαρίστως αν μπορώ να σας απαντήσω.
Πολλές ευχαριστίες σε όλους και όλες που μας στηρίζουν από κάθε επαρχία της χώρας και από άλλες χώρες.
Εκδηλώσεις για την Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών 2012
Με πλήθος εκδηλώσεων σε όλη την Ελλάδα θα
υποδεχτεί και φέτος το ΚΕΘΕΑ την Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών (26
Ιουνίου). Με κεντρικό μήνυμα «Στην κρίση είμαστε όλοι μαζί. Στην κρίση απαντάμε
με αλληλεγγύη» η φετινή εκστρατεία επικεντρώνεται στην ανάγκη για υποστήριξη των
ευάλωτων ομάδων και όλων εκείνων που την περίοδο της κρίσης είναι πιο αδύναμοι,
εγκλωβισμένοι στον κόσμο των εξαρτήσεων, που βρίσκονται στη φυλακή, στο δρόμο,
στο περιθώριο.
Σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας θα πραγματοποιηθούν με
ελεύθερη είσοδο για το κοινό, θεατρικά και εικαστικά δρώμενα, περιβαλλοντικές
παρεμβάσεις, αθλητικοί αγώνες, ενημερωτικές δράσεις, αλλά και παρεμβάσεις
ενημέρωσης - υποστήριξης για τους χρήστες στο δρόμο, καθώς και εκδηλώσεις μέσα
στα σωφρονιστικά καταστήματα.
Τα ΜΜΕ, φορείς και ιδιώτες θα ενισχύσουν
για άλλη μία φορά αφιλοκερδώς τη διάδοση του μηνύματος ΚΕΘΕΑ, φιλοξενώντας την
ενημερωτική του εκστρατεία σε εφημερίδες, ιστότοπους, μέσα μαζικής μεταφοράς,
κινηματογραφικές αίθουσες, στο Φεστιβάλ Αθηνών, αλλά και σε ειδικά stands σε
χώρους ψυχαγωγίας.
Διαβάστε αναλυτικά για όλες τις εκδηλώσεις του
ΚΕΘΕΑ σε ανοικτούς χώρους, στις φυλακές, τις δράσεις street-work, αλλά και τα
ενημερωτικά του περίπτερα. Με την παρουσία και την ενεργή συμμετοχή σας στις
εκδηλώσεις μας κάντε το μήνυμα του ΚΕΘΕΑ για αλληλεγγύη να γίνει φέτος πιο ηχηρό
από ποτέ!
Η 26η Ιουνίου καθιερώθηκε ως «Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών και της
Παράνομης Διακίνησής τους» το 1987 από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, προκειμένου
να ευαισθητοποιήσει την παγκόσμια κοινή γνώμη για τις επιπτώσεις από τη χρήση
των ναρκωτικών και της παράνομης διακίνησής τους.
Σύμφωνα με τον ΟΗΕ,
τους τελευταίους 12 μήνες 200 εκατομμύρια άνθρωποι ηλικίας 15 - 64 ετών ή το 5%
του παγκόσμιου πληθυσμού, έκανε χρήση παράνομων ναρκωτικών ουσιών, τουλάχιστον
μία φορά. Το παράνομο εμπόριο ναρκωτικών στο ίδιο διάστημα έφθασε στα 321
δισεκατομμύρια δολάρια. Στην Ελλάδα, από το 1995 έως το 2004 έχασαν τη ζωή
τους από ναρκωτικά 2.479 άνθρωποι, ενώ ακόμη ερευνώνται τα αίτια του θανάτου
άλλων 13. Χειρότερη χρονιά όλων ήταν το 2001, όταν 321 άνθρωποι προστέθηκαν στον
μαυροπίνακα του λευκού θανάτου. Από αυτούς, οι 277 ήταν ηλικίας μέχρι 20 ετών,
1.198 από 21 έως 30 ετών και 1.004 από 31 χρόνων και πάνω. Οι 2.280 νεκροί από
ναρκωτικά ήταν άνδρες και 199 γυναίκες, 165 από αυτούς αλλοδαποί. Όσον αφορά
στους θανάτους, στην Αττική καταγράφηκαν 1.638, στη Θεσσαλονίκη 394 και στην
υπόλοιπη χώρα 447.
Η Ελληνική Αστυνομία, από το 1995 έως τις 31 Μαΐου
2005 χειρίστηκε 80.367 υποθέσεις ναρκωτικών. Συνολικά, συνελήφθησαν 119.684
άτομα, κατηγορούμενοι για σχετικές παραβάσεις του νόμου. Οι μεγαλύτερες
ποσότητες ηρωίνης κατασχέθηκαν το 2000, κοκαΐνης το 2004, ακατέργαστης κάνναβης
το 1998 και κατεργασμένης το 1997. Οι μεγαλύτερες ποσότητες χαπιών «έκσταση»
κατασχέθηκαν το 2005. Όσον αφορά στο LCD, η μεγαλύτερη ποσότητα κατασχέθηκε το
2004, τις αμφεταμίνες, το 2002, και τα ηρεμιστικά χάπια, το 1995.
Σύμφωνα
με την ετήσια έκθεση του ΚΕΘΕΑ (2006): • Κατά 1,5 χρόνο γρηγορότερα
εγκαταλείπουν το σχολείο τα παιδιά που μπλέχτηκαν με τα ναρκωτικά. Έτσι, ενώ
μέχρι πέρυσι, όπως συνέβαινε την τελευταία τετραετία, τα παιδιά εγκατέλειπαν το
σχολείο σε ηλικία 15,5 χρόνων, τώρα το εγκαταλείπουν στα 14 χρόνια. • Η μέση
ηλικία έναρξης της χρήσης είναι τα 15,5 χρόνια. • Το 80% των χρηστών είναι
άνεργοι ή περιστασιακά εργαζόμενοι
Απ' το προφίλ του χρήστη προκύπτουν τα
εξής: • Η κάνναβη εμφανίζεται ως κύρια ουσία έναρξης για το 83,6%. Σε ηλικία
19 ετών περίπου σημειώνεται το πέρασμα στην ηρωίνη, συστηματική χρήση της οποίας
κάνει περίπου το 84,6%. Το 69,1% τη χρησιμοποιεί ενέσιμα, ενώ συστηματική
ενέσιμη χρήση της κάνει το 40,7%. Μέση ηλικία κατά την πρώτη ένεση είναι τα 20,8
έτη. Καθημερινή χρήση της ουσίας κάνει το 54,2%, ενώ το 37,7% μοιράζεται τη
σύριγγα με άλλους χρήστες. • Οι 8 στους 10 είναι άνδρες, ελληνικής
υπηκοότητας, ηλικίας 25,8 ετών και διαμένουν με τη γονική τους οικογένεια.
Περίπου οι μισοί είχαν αποταθεί στο παρελθόν σε υπηρεσίες αντιμετώπισης της
εξάρτησης, αλλά για περισσότερους από 7 στους 10 είναι η πρώτη φορά που
προσεγγίζουν το ΚΕΘΕΑ. Από όσους προσεγγίζουν το ΚΕΘΕΑ το 81,6% έχει κάνει
περισσότερο από 3 χρόνια χρήση ηρωίνης και η διάρκεια συστηματικής χρήσης
ηρωίνης πριν από τη θεραπεία είναι τα 6,1 έτη.
Η Ημέρα της Μουσικής άρχισε να γιορτάζεται στο Παρίσι το 1982, με πρωτοβουλία
του τότε υπουργού Πολιτισμού Ζακ Λανγκ, ενώ το 1985 ο θεσμός εξαπλώθηκε έξω από
τα γαλλικά σύνορα. Η Αθήνα, Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 1985, ήταν η
πρώτη εκτός Γαλλίας χώρα στην οποία πραγματοποιήθηκε η Γιορτή της Μουσικής. Μέσα σε λίγα χρόνια, η Ημέρα της Μουσικής έφτασε να είναι ένας πραγματικός
θεσμός, ένα μεγάλο ευρωπαϊκό πολιτιστικό γεγονός που διεξάγεται κάθε 21 Ιουνίου σε περισσότερες από 22 χώρες, από την
Ιρλανδία μέχρι το Καζακστάν και από τις Βαλτικές χώρες μέχρι την Κύπρο. Ερασιτέχνες και επαγγελματίες μουσικοί κατακλύζουν δημοτικούς χώρους,
πλατείες, δρόμους, σταθμούς, πάρκα και διάφορους άλλους χώρους, παρουσιάζοντας
αφιλοκερδώς συναυλίες απ' όλο το μουσικό φάσμα. Δίνεται, έτσι, η ευκαιρία για
μία ευρωπαϊκή πολιτιστική γιορτή που συμβάλλει ώστε να αναπτυχθούν πολιτιστικές
ανταλλαγές και συνεργασίες ανάμεσα σε νέους και καθιερωμένους καλλιτέχνες από
διαφορετικές χώρες.
«Ποτέ μην αμφιβάλετε ότι μια μικρή ομάδα από σκεπτόμενους, δεσμευμένους στον σκοπό τους, πολίτες μπορεί ν’αλλάξει τον κόσμο. Στην πραγματικότητα, είναι και το μόνο που έχει ποτέ συμβεί».
Μ. Mead
Margaret Mead
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Margaret Mead
Margaret Mead, 1948
Γεννημένος
( 16/12/1901 )16η Δεκεμβρίου 1901 Philadelphia, Pennsylvania , ΗΠΑ
Πέθανε
15 Νοέμβρη 1978 (ηλικίας 76) Νέα Υόρκη( 11/15/1978 )
Εκπαίδευση
Barnard College (1923) MA, Πανεπιστήμιο Columbia (1924) Διδακτορικό Δίπλωμα, Πανεπιστήμιο Columbia (1929)
Επάγγελμα
Ανθρωπολόγος
Σύζυγος
Λούθερ Cressman (1923-1928) ο Reo Fortune (1928-1935) Ο Gregory Bateson (1936-1950)
Παιδιά
Bateson Mary Catherine (γεν. 1939)
Margaret Mead(16 Δεκεμβρίου του 1901 - 15 Νοεμβρίου 1978) ήταν ένας Αμερικανός ανθρωπολόγος πολιτιστική , ο οποίος ήταν συχνά χαρακτηρισμένος συγγραφέας και ομιλητής στα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε όλη τη δεκαετία του 1960 και του 1970. Κέρδισε το πτυχίο της στο Barnard College στη Νέα Υόρκη , και ΜΑ και Ph.D. βαθμούς από το Πανεπιστήμιο Κολούμπια .
Ήταν τόσο popularizer της τις ιδέες της ανθρωπολογίας στη σύγχρονη αμερικανική και δυτική κουλτούρα και σεβαστός, αν αμφιλεγόμενο, ακαδημαϊκό ανθρωπολόγος. Εκθέσεις της σχετικά με τη στάση απέναντι στο σεξ Νότιο Ειρηνικό και τη Νοτιοανατολική Ασία παραδοσιακές κουλτούρες ενημέρωσε επαρκώς το 1960 τη σεξουαλική επανάσταση . Υδρόμελι ήταν υπέρμαχος του να διευρυνθεί σεξουαλικά ήθη μέσα σε ένα πλαίσιο της παραδοσιακής δυτικής θρησκευτικής ζωής. Ένας αγγλικανός χριστιανική, έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο στην εκπόνηση της αμερικανικής 1979 Επισκοπική βιβλίο της κοινής προσευχής .
Γέννηση, νωρίς την οικογενειακή ζωή, και την εκπαίδευση
Mead, το πρώτο από τα πέντε παιδιά, γεννήθηκε στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβάνια , αλλά μεγάλωσε σε Doylestown . Ο πατέρας της, ο Edward Mead Sherwood, ήταν καθηγητής οικονομικών στο Wharton School του Πανεπιστημίου της Πενσυλβανίας , και η μητέρα της, η Emily (Fogg) Mead, ήταν ένας κοινωνιολόγος που μελέτησε Ιταλών μεταναστών. Της Κάθριν αδελφή ( 1906-1907) πέθανε σε ηλικία εννέα μηνών. Αυτό ήταν ένα τραυματικό γεγονός για το υδρόμελι, ο οποίος είχε ονομάσει αυτό το μωρό, και τις σκέψεις του έχασε την αδελφή της διαπότισε ονειροπολήσεις της για πολλά χρόνια. Η οικογένειά της μετακόμισε συχνά, τόσο νωρίς εκπαίδευση εναλλάσσεται μεταξύ της κατ 'οίκον εκπαίδευση και τα παραδοσιακά σχολεία. Γεννήθηκε σε μια οικογένεια των διαφορετικών θρησκευτικών προοπτικές, έψαχνε για μια μορφή θρησκείας, που έδωσε μια έκφραση της πίστης ότι είχε εξοικειωθεί με τυπικά, τον Χριστιανισμό . Με τον τρόπο αυτό, βρήκε τα τελετουργικά της Επισκοπικής Εκκλησίας να ταιριάζει με την έκφραση της θρησκείας που ζητούσε. Margaret μελετηθεί ένα έτος, το 1919, στο Πανεπιστήμιο DePauw , στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο Barnard College , όπου κέρδισε το πτυχίο της το 1923.
Σπούδασε με καθηγητή τον Franz Boas και ο Δρ Ρουθ Μπένεντικτ στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια πριν από την απόκτηση Μάστερ της είναι το 1924. Mead ορίζεται το 1925 για να κάνουν επιτόπια έρευνα στην Πολυνησία . Το 1926, εντάχθηκε στο Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας , Νέα Υόρκη , ως βοηθός επιμελητή. Έλαβε το διδακτορικό της δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο Κολούμπια το 1929.
Και οι δύο αδελφές επιζών Mead είχαν παντρεμένος με την γνωστή τους άνδρες. Elizabeth Mead (1909-1983), ένας καλλιτέχνης και δάσκαλος, έγγαμος σκιτσογράφος William Steig , και Priscilla Mead (1911-1959) παντρεύτηκε συγγραφέας Λέων Rosten . Mead είχε επίσης έναν αδελφό, ο Richard, ο οποίος έγινε καθηγητής.
Δεξιότητες παρατήρησης Mead προήλθε από τη γιαγιά και τη μητέρα της. Όταν υδρόμελι ήταν ένα παιδί που θα παρατηρήσει και να καταγράψει τις δράσεις της σε ένα σημειωματάριο. Mead συνειδητοποιήσει τη σημασία της παρατήρησης και καταγραφής σημαντικά ευρήματα.
Προσωπική ζωή
Υδρόμελι ήταν παντρεμένος τρεις φορές. Ο πρώτος σύζυγός της (1923-1928) ήταν ο Λούθηρος Cressman , ένας φοιτητής θεολογίας κατά τον χρόνο που τελικά έγινε ένας ανθρωπολόγος. Mead χαρακτηρίζονται περιφρονητικά την ένωσή τους ως "γάμο μαθητής μου" στο Blackberry Χειμώνα , ένα παρατσούκλι με το οποίο Cressman λάμβαναν έντονα το θέμα. Ο δεύτερος σύζυγός της ήταν Νεοζηλανδός ο Reo Fortune , ένα Καίμπριτζ πτυχιούχος (1928-1935). Ως ανθρωπολόγος, του Μάγοι της Dobu παραμένει η classicus τόπος της Ανατολικής Παπούα ανθρωπολογίας, αλλά είναι πιο γνωστό, αντί για του Τυχερός αριθμός θεωρία.
Τρίτη και μεγαλύτερη διάρκεια ζωής γάμος της (1936-1950) ήταν Άγγλος να Gregory Bateson , επίσης απόφοιτος του Cambridge, με τον οποίο είχε μια κόρη, η Μαρία Αικατερίνη Bateson , ο οποίος θα γίνει ένας ανθρωπολόγος. Της ήταν παιδίατρος Μπέντζαμιν Σποκ νωρίς στην καριέρα του. Μετέπειτα γραπτά Σποκ για ανατροφή των παιδιών ενσωματώθηκαν ορισμένες από τις πρακτικές και τις πεποιθήσεις Mead που αποκτήθηκαν από εθνολογική επιτόπιες παρατηρήσεις της, η οποία μοιράστηκε μαζί του? Ειδικότερα, θηλασμό . τη ζήτηση του μωρού και όχι ένα πρόγραμμα .Είναι εύκολα αναγνώρισε ότι Gregory Bateson ήταν η σύζυγος αγαπούσε περισσότερο. Ήταν καταστράφηκε όταν την άφησε, και παρέμεινε αγάπης φίλο του μετά από ποτέ, κρατώντας τη φωτογραφία του δίπλα στο κρεβάτι της, όπου ταξίδεψε, συμπεριλαμβανομένων δίπλα στο νεκροκρέβατο του νοσοκομείου.
Mead είχε επίσης μια εξαιρετικά στενή σχέση με Ruth Benedict , ένας από τους εκπαιδευτές της. Στην αυτοβιογραφία της για τους γονείς της, με το μάτι μια κόρη του , Μαρία Αικατερίνη Bateson σημαίνει ότι η σχέση μεταξύ Βενέδικτος και υδρόμελι ήταν εν μέρει τη σεξουαλική. Αν και ποτέ δεν Margaret Mead προσδιορίζονται εαυτό ανοικτά ως λεσβίες ή αμφιφυλόφιλους, οι λεπτομέρειες της σχέσης της με τον Βενέδικτο οδήγησε τους άλλους να εντοπίσει την έτσι. Στα κείμενά της, που πρότεινε ότι πρέπει να αναμένεται ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός ενός ατόμου μπορεί να εξελιχθεί σε όλη τη ζωή.
Πέρασε τα τελευταία χρόνια της σε μια στενή προσωπική και επαγγελματική συνεργασία με την ανθρωπολόγο Rhoda Metraux , με την οποία έζησε από το 1955 μέχρι το θάνατό της το 1978. Επιστολών μεταξύ των δύο που δημοσιεύθηκε το 2006 με την άδεια της κόρης του Mead σαφώς εκφράσει μια ρομαντική σχέση.
Καριέρα και αργότερα στη ζωή
Κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου , υπηρέτησε ως Mead εκτελεστικός γραμματέας του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας της Επιτροπής σχετικά με τις συνήθειες διατροφής. Διετέλεσε επιμελητής της εθνολογίας στο Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας 1946 - 1969. Ήταν εξελέγη Μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών το 1948. Δίδαξε στο New School και στο Πανεπιστήμιο Columbia, όπου ήταν επίκουρος καθηγητής 1954 - 1978. Ήταν καθηγητής της ανθρωπολογίας και πρόεδρος του Τμήματος Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Fordham της πανεπιστημιούπολης Κέντρο Λίνκολν 1968 - 1970, ιδρύοντας το τμήμα ανθρωπολογίας τους. Ακολουθώντας το παράδειγμα Ρουθ Μπένεντικτ, Mead εστιάσει την έρευνά της σχετικά με τα προβλήματα της ανατροφής του παιδιού, την προσωπικότητα και τον πολιτισμό. Έχει διατελέσει πρόεδρος της Αμερικανικής Ανθρωπολογικής Εταιρείας το 1960. Έχει κατείχε διάφορες θέσεις στην Αμερικανική Ένωση για την Πρόοδο της Επιστήμης , ιδίως πρόεδρος το 1975 και πρόεδρος της εκτελεστικής επιτροπής του διοικητικού συμβουλίου το 1976.
Mead χαρακτηρίστηκε σε δύο άλμπουμ ρεκόρ που δημοσιεύθηκε από Έθιμα Records . Η πρώτη, που κυκλοφόρησε το 1959, Συνέντευξη Με Margaret Mead, διερεύνησε τα θέματα της ηθικής και της ανθρωπολογίας. Το 1971, είχε συμπεριληφθεί σε μια συλλογή των συνομιλιών από εξέχοντες γυναίκες, αλλά οι γυναίκες Rose, Vol.2: Φωνές των γυναικών στην αμερικανική Ιστορία . Είναι πιστώνεται με την pluralization του όρου « σημειωτική ». Στη μετέπειτα ζωή, υδρόμελι ήταν προστάτης πολλών νέων ανθρωπολόγοι και κοινωνιολόγοι, όπως ο Jean Χιούστον . Mead πέθανε από καρκίνο του παγκρέατος στις 15 Νοεμβρίου 1978.
Εργασία
Ενηλικίωση στη Σαμόα
Σαμόα κορίτσι, γ. 1896
Στον πρόλογο Ενηλικίωση στη Σαμόα , σύμβουλος της Mead, Franz Boas , έγραψε για τη σημασία του:
Ευγένεια, σεμνότητα, οι καλοί τρόποι, σύμφωνα με σαφή ηθικά πρότυπα είναι καθολική, αλλά αυτό αποτελεί ευγένεια, σεμνότητα, πολύ καλούς τρόπους, και σαφή ηθικά πρότυπα δεν είναι καθολική. Είναι διδακτικό να γνωρίζουμε ότι τα πρότυπα διαφέρουν ως προς τους πιο απροσδόκητους τρόπους.
Ευρήματα Mead άφησε να εννοηθεί ότι η κοινότητα αγνοεί τόσο τα αγόρια και τα κορίτσια έως ότου είναι περίπου 15 ή 16. Πριν από τότε, τα παιδιά δεν έχουν καμία κοινωνική θέση μέσα στην κοινότητα. Mead, επίσης, διαπίστωσε ότι ο γάμος θεωρείται ως μια κοινωνική και οικονομική συμφωνία όπου ο πλούτος, το βαθμό και τις ικανότητές της συζύγου και της συζύγου λαμβάνονται υπόψη.
Το 1983, πέντε χρόνια μετά Mead είχε πεθάνει, Νέα Ζηλανδία ανθρωπολόγος Derek Freeman , που δημοσιεύθηκε Margaret Mead και Σαμόα: Η Δημιουργία και καθαιρέσεις του Ανθρωπολογικού Μύθος , στην οποία προκάλεσε σημαντικές διαπιστώσεις Mead του σχετικά με τη σεξουαλικότητα στην Σαμόα κοινωνία. Βιβλίο Φρίμαν ήταν αμφιλεγόμενη με τη σειρά του: μετά το 1983 η Αμερικανική Ανθρωπολογική Εταιρεία δήλωσε ότι είναι "κακή σύνταξη, αντιεπιστημονικό, ανεύθυνο και παραπλανητικό».
Το 1999 δημοσίευσε Φρίμαν ένα άλλο βιβλίο, το μοιραίο αστειευόμενος της Margaret Mead: Ιστορική Ανάλυση των Σαμόα έρευνά της , συμπεριλαμβανομένων των ήδη διαθέσιμο υλικό. Οι περισσότεροι ανθρωπολόγοι έχουν από έντονη κριτική από τα επιχειρήματα του Φρίμαν.
. Μια συχνή κριτική του Φρίμαν είναι ότι παρερμηνεύονται τακτικά την έρευνα και τις απόψεις της Mead .Στο πλαίσιο της αξιολόγησης 2009 του διαλόγου, ανθρωπολόγος Πολ Σάνκμαν κατέληξε στο συμπέρασμα ότι:
Υπάρχει τώρα ένα μεγάλο σώμα της κριτικής της εργασίας Φρίμαν από ορισμένες απόψεις, στην οποία Mead, Σαμόα, ανθρωπολογία και εμφανίζονται σε ένα πολύ διαφορετικό φως από ό, τι στο έργο του Φρίμαν. Πράγματι, η τεράστια σημασία ότι ο Freeman έδωσε η κριτική του μοιάζει με «πολύ κακό για το τίποτα» σε πολλούς από τους επικριτές του.
Το 1996 ο Martin Orans εξέτασε σημειώσεις Mead συντηρούνται στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, και πιστώνει της για την έξοδο από το σύνολο των καταχωρηθέντων δεδομένων της διαθέσιμα στο ευρύ κοινό. Orans καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι βασικές επικρίσεις του Φρίμαν, που Mead είχε συνευρεθεί με την τελετουργική παρθένο Fa'apua'a Fa'amu (που αργότερα ορκίστηκε να Freeman ότι είχε παίξει ένα αστείο για το υδρόμελι) ήταν ψευδείς για διάφορους λόγους: πρώτον, υδρόμελι ήταν καλά οι μορφές και η συχνότητα των Σαμόα αστειεύεται? δεύτερο, παρείχε μια προσεκτική λογαριασμό των σεξουαλικών περιορισμών στην τελετουργική παρθένες που του αντιστοιχεί στον λογαριασμό Fa'apua'a Fa'auma'a να Freeman, και, τρίτον, ότι οι σημειώσεις της Mead καθιστούν σαφές ότι είχε κατέληξε στα συμπεράσματά της σχετικά με τη σεξουαλικότητα Σαμόα πριν από την συνεδρίαση Fa'aupa'a Fa'amu. Και καταλήγει ως εκ τούτου, σε αντίθεση με Φρίμαν, που Mead δεν ήταν ποτέ το θύμα φάρσας. Όπως επισημαίνει Orans Mead στοιχεία υποστηρίζουν αρκετά διαφορετικά συμπεράσματα, και ότι τα συμπεράσματά μεντεσέ Mead σχετικά με μια ερμηνευτική, παρά θετικιστική, προσέγγιση στον πολιτισμό. Αξιολογώντας το έργο Mead σε Σαμόα από μια θετικιστική στάση, αξιολόγηση Martin Orans »της διαμάχης ήταν ότι Mead δεν διατύπωσε ερευνητικής ατζέντας της σε επιστημονικούς όρους, και ότι« το έργο της μπορεί σωστά να καταδικασμένος με τη σκληρότερη επιστημονική κριτική απ 'όλα, ότι είναι «δεν είναι καν λάθος».
Σεξ και Τεμπεραμέντο σε τρεις πρωτόγονες κοινωνίες
Ένα άλλο σημαντικό βιβλίο με υδρόμελι ήταν Σεξ και Τεμπεραμέντο σε τρεις πρωτόγονες κοινωνίες . Αυτό έγινε ένα σημαντικό ακρογωνιαίο λίθο του φεμινιστικού κινήματος , αφού ισχυρίστηκε ότι οι γυναίκες κυριαρχούν στην Tchambuli (τώρα ορθογραφία Chambri ) Λίμνη περιοχή της λεκάνης του Sepik Παπούα Νέα Γουινέα (στο δυτικό Ειρηνικό) χωρίς να προκαλεί ιδιαίτερα προβλήματα. Η έλλειψη της ανδρικής κυριαρχίας μπορεί να ήταν το αποτέλεσμα της Αυστραλιανής κυβέρνησης απαγόρευση του πολέμου. Σύμφωνα με σύγχρονες έρευνες, τα αρσενικά είναι κυρίαρχο σε όλη Μελανησία (αν και ορισμένοι πιστεύουν ότι οι γυναίκες μάγισσες έχουν ειδικές δυνάμεις). Άλλοι έχουν υποστηρίξει ότι υπάρχουν ακόμη πολλά πολιτιστικά διακύμανση σε όλη τη Μελανησία, και ιδιαίτερα στο μεγάλο νησί της Νέας Γουινέας . Επιπλέον, οι ανθρωπολόγοι συχνά παραβλέπουν την σημασία των δικτύων της πολιτικής επιρροής στις γυναίκες. Οι επίσημες ανδροκρατούμενη ιδρύματα χαρακτηριστική ορισμένες περιοχές με υψηλή πληθυσμιακή πυκνότητα δεν ήταν, για παράδειγμα, παρουσιάζουν με τον ίδιο τρόπο σε Oksapmin, Δυτική Sepik επαρχία, μια πιο αραιοκατοικημένη περιοχή. Πολιτιστικές σχέδια υπήρχαν διαφορετικές από, ας πούμε, Mt. Χάγκεν. Θα ήταν πιο κοντά σε εκείνα που περιγράφονται από τον Mead.
Mead δήλωσε ότι οι άνθρωποι Arapesh, επίσης, στην Sepik, ήταν ειρηνιστές , αν και σημείωσε ότι το κάνουν κατά καιρούς συμμετάσχει σε πόλεμο. Παρατηρήσεις της σχετικά με την ανταλλαγή των οικοπέδων μεταξύ των κήπων Arapesh, την ισότιμη έμφαση στην ανατροφή των παιδιών, και την τεκμηρίωση της κατά κύριο λόγο των ειρηνικών σχέσεων μεταξύ των συγγενών είναι πολύ διαφορετικές από τις «μεγάλο άνδρα» οθόνες της δεσπόζουσας θέσης που τεκμηριώνεται με περισσότερες στρωματοποιημένη Νέα Γουινέα πολιτισμών - π.χ., από τον Andrew Strathern. Είναι ένα διαφορετικό πολιτιστικό πρότυπο.
Εν συντομία, η συγκριτική μελέτη της αποκάλυψε ένα πλήρες φάσμα των αντίθετων ρόλων των δύο φύλων:
"Μεταξύ των Arapesh, τόσο οι άνδρες όσο και γυναίκες ήταν ειρηνικές και στην ιδιοσυγκρασία ούτε οι άνδρες ούτε οι γυναίκες αποτελούσαν τον πόλεμο.
"Μεταξύ των Mundugumor, το αντίθετο ίσχυε: τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες ήταν πολεμοχαρής στην ιδιοσυγκρασία.
"Και η Tchambuli ήταν διαφορετική τόσο από τους άνδρες» primped »και περνούν τον χρόνο τους ίδιους τους διακόσμηση, ενώ οι γυναίκες εργάζονταν σκληρά και ήταν οι πρακτικές αυτές -.. Το αντίθετο για το πώς θα φαινόταν στις αρχές του 20ου αιώνα στην Αμερική»
Άλλες περιοχές έρευνας
Mead έχει πιστωθεί με το να πείσει την αμερικανική εβραϊκή επιτροπή για να υποστηρίξει ένα σχέδιο για να μελετήσει Ευρωπαϊκό Εβραϊκό χωριά, shtetls , στην οποία μια ομάδα ερευνητών θα διεξάγουν τις συνεντεύξεις με μάζα Εβραίων μεταναστών που ζουν στην πόλη της Νέας Υόρκης. Η προκύπτουσα βιβλίο, αναφέρεται ευρέως εδώ και δεκαετίες, δημιουργήθηκε δήθεν το εβραϊκό στερεότυπο μητέρα , η μητέρα έντονα την αγάπη, αλλά τον έλεγχο μέχρι το σημείο της κάλυψης, καθώς και η καλλιέργεια ενοχής στα παιδιά της μέσω των δεινών που φανερά να αναλάβει για την περιφρούρησή τους.
Έχει, επίσης, ίδρυσαν από κοινού το παραψυχολογική Ένωση , μια ομάδα που μάχεται για την πρόοδο της παραψυχολογίας και ψυχικών ερευνών.
.jpg)
